Oksford, Bliski Wschód i ta wielka polityka. Kim jest Radosław Sikorski?

Radosław Sikorski urodził się w 1963 roku w Bydgoszczy. Studia rozpoczął za granicą - w Pembroke College na Uniwersytecie Oksfordzkim. Studiował na takich kierunkach jak filozofia, politologia, czy ekonomia. Uzyskał wówczas tytuł Bachelor of Arts (odpowiednik licencjatu - red.) oraz - na własny wniosek, zgodnie z praktyką

\uniwersytecką - Master of Arts (odpowiednik magistra - red.). Skończył także Londyńską Szkołę Ekonomii i Nauk Politycznych, gdzie zdobył dyplom z ekonomii stosowanej.

Odbył także Wyższy Kurs Obronny na Wydziale Bezpieczeństwa Narodowego Akademii Obrony Narodowej w Warszawie.

Radosław Sikorski rozpoczął swoją zawodową karierę jako niezależny dziennikarz. Pisał dla "The Spectator" oraz "The Observer". Pracował także jako korespondent wojenny z Afganistanu (1986 r.), Heracie (1987 r.) i Angoli (1989 r.).

Przez dwa lata (1990-1991) był polskim korespondentem "The Sunday Telegraph". Jego artykuły publikowane były także w "Rzeczpospolitej" i "The Wall Street Journal". Prowadził program "Wywiad miesiąca" w Telewizji Polskiej, w którym przeprowadzał rozmowy z najważniejszymi zagranicznymi politykami.

Jest również autorem kilkunastu książek, w tym: "Prochy świętych - podróż do Heratu w czas wojny", "Full circle. A homecoming to free Poland" oraz "The Polish House - an Intimate History of Poland".

Radosław Sikorski działa w polityce od 1992 roku. Mało kto dziś jednak pamięta, że rozpoczynał swoją karierę jako członek prawicy. Został wówczas wiceministrem obrony narodowej w rządzie Jana Olszewskiego. W tym samym roku wziął również ślub z Anne Applebaum - dziennikarką, publicystką, laureatką Nagrody Pulitzera i amerykanką żydowskiego pochodzenia.

Trzy lata później, w 1995 roku, Radosław Sikorski dołączył do założonego przez Olszewskiego Ruchu Odbudowy Polski. Opuścił partię w 1997 roku po tym, jak nie uzyskał mandatu w wyborach do parlamentu.

W następnych latach był m.in. wiceministrem spraw zagranicznych odpowiedzialnym za kontakty z Polonią oraz za relacji z krajami Azji, Afryki i Ameryki Łacińskiej w rządzie Jerzego Buzka.

25 września 2005 roku został wybrany do Senatu. Brał udział w wyborach jako kandydat bezpartyjny, jednak z Komitetu Wyborczego Prawa i Sprawiedliwości. Został wtedy członkiem senackiej Komisji spraw zagranicznych.

W kolejnych miesiącach został Ministrem Obrony Narodowej najpierw w rządzie Kazimierza Marcinkiewicza, następnie Jarosława Kaczyńskiego. 5 lutego 2007 podał się do dymisji, z powodu konfliktu z ówczesnym szefem Służby Kontrwywiadu Wojskowego Antonim Macierewiczem. Od tamtej pory stał się wielkim przeciwnikiem i krytykiem PiS.

W październiku tego samego roku wystartował w wyborach do Sejmu. Został wybrany na posła z list Platformy Obywatelskiej, a także został szefem Ministerstwa Spraw Zagranicznych w pierwszym rządzie Donalda Tuska.

Jeszcze w grudniu tego roku Radosław Sikorski został oficjalnym członkiem Platformy Obywatelskiej. W marcu 2008 roku wstąpił do zarządu krajowego partii, a 8 października 2010 r. wybrano go na wiceprzewodniczącego PO. Funkcję tę pełnił do 26 lutego 2016 r. Wtedy też został członkiem rady Instytutu Obywatelskiego - think tanku będącego zapleczem eksperckim PO.

W 2008 r. podpisał umowę z USA, dotyczącą wybudowania bazy tarczy antyrakietowej w Redzikowie na terenie Polski, co w dalszych latach zmieniono na bazę rakiet krótszego zasięgu. W Tym roku padła również jego słynna wypowiedź, w której stwierdził, że "warszawski Pałac Kultury i Nauki powinien zostać zburzony".

W 2010 r. starł się z Bronisławem Komorowskim w prawyborach prezydenckich Platformy Obywatelskiej, które zakończyły się wynikiem 68,5 proc. do 31,5 proc. na niekorzyść Radosława Sikorskiego.

W wyborach parlamentarnych w 2011 roku z uzyskał mandat poselski w Sejmie VII kadencji z listy PO. Od 18 listopada 2011 do 22 września 2014 zajmował stanowisko Ministra Spraw Zagranicznych w drugim rządzie Donalda Tuska. W tym samym roku brał udział w misji dyplomatycznej UE w Kijowie, która powstrzymała rozlew krwi na Majdanie.

Co więcej, w tamtym okresie, razem ze szwedzkim politykiem Carlem Biltem, zainicjował Partnerstwo Wschodnie, które zakłada zacieśnienie współpracy gospodarczej między Unią Europejską, a krajami na wschód od niej, czyli z Białorusią (zawieszona od 2021 roku), Ukrainą, Mołdawią, Gruzją, Azerbejdżanem i Armenią.

Od 24 września 2014 do 23 czerwca 2015 sprawował urząd Marszałka Sejmu. W czasie pełnienia tej funkcji stał się jedną z osób, której rozmowy wypłynęły w tzw. Aferze Podsłuchowej. Nielegalnie nagrano jego wypowiedzi na temat relacji polsko-amerykańskich w czasie spotkania z Jackiem Rostowskim, ówczesnego doradcy premiera.

W 2015 r. był jednym z założycieli komitetu wyborczego Bronisława Komorowskiego na kandydata na prezydenta.

W latach 2019-2023 Radosław Sikorski pełnił funkcję posła do Parlamentu Europejskiego IX kadencji, w którym był członkiem Europejskiej Partii Ludowej (EPP). Został wybrany z regionu kujawsko-pomorskiego z listy KKW Koalicja Europejska PO, PSL, SLD, .N, Zieloni.

W Europarlamencie Radosław Sikorski należał do Komisji Spraw Zagranicznych, Komisji Specjalnej ds. Sztucznej Inteligencji w Epoce Cyfrowej oraz Podkomisji Bezpieczeństwa i Obrony. Ponadto przewodniczył Delegacji do Spraw Stosunków ze Stanami Zjednoczonymi.

Po wycofaniu się z polskiej polityki - poza pełnieniem funkcji europosła - Radosław Sikorski został starszym wykładowcą w Center for European Studies na Uniwerystecie Harwardzkim w Stanach Zjednoczonych. Został także przewodniczącym rady nadzorczej Bydgoskiego Parku Techniczno-Technologicznego (2016).

W nowym rządzie koalicyjnym Donalda Tuska, utworzonym w grudniu 2023 r., po odwołaniu trzeciego gabinetu Mateusza Morawieckiego, Radosław Sikorski został ministrem spraw zagranicznych.

Tym samym Radosław Sikorski przestał pełnić funkcję europosła i wrócił do kraju.

Już w lipcu 2024 roku Radosław Sikorski sugerował, że chce wziąć udział w wyborach prezydenckich w 2025 roku. Spytany przez dziennikarza w wywiadzie dla TVP INFO, na temat swojej kandydatury powiedział: Pożyjemy zobaczymy.

Dodał również, że "uważa, że w tych przedwojennych czasach prezydentem powinien być ktoś, kto zna się na kwestiach bezpieczeństwa i ma nadzieję, że takiego prezydenta będziemy mieli". Od tamtego czasu Koalicja Obywatelska zaczęła się dzielić na zwolenników Sikorskiego i Rafała Trzaskowskiego, prezydenta Warszawy, który wydawał się wtedy naturalnym kandydatem tej partii na prezydenta.

Pod koniec września agencja badawcza SW Research przeprowadziła sondaż dla "Rzeczpospolitej", na temat tego kogo w wyborach wystawi KO. Jego wyniki były jednak jednostronne. Pierwsze miejsce zajął Rafał Trzaskowski z wynikiem 43,2 proc., na drugim był szef partii, premier Donald Tusk z wynikiem 11,7 proc., a Radosław Sikorski zajął dopiero trzecie miejsce z wynikiem niecałych 10 proc.

9 listopada 2024 roku zarząd Koalicji Obywatelskiej zarządził prawybory prezydenckie między Radosławem Sikorskim a Rafałem Trzaskowskim. Wtedy też obaj kandydaci rozpoczęli oficjalnie swoje kampanie.

18 listopada zarząd partii opublikował wyniki wewnętrznego sondażu, przygotowanego przez Opinie24. Według nich obaj wygraliby drugą turę wyborów, gdyby zostali kandydatami. Rafał Trzaskowski otrzymałby 40 proc. w pierwszej turze, przy 28 proc. drugiego w tym zestawieniu kandydata PiS. Z kolei gdyby to Radosław Sikorski wystartował, przegrałby w I turze 28 proc. do 30 proc. Co jednak pozostaje niezmienne to wynik II tury, w której obaj potencjalni kandydaci pokonują przeciwnika z Prawa i Sprawiedliwości 57 proc. do 43 proc. w przypadku prezydenta Warszawy i 54 proc. do 46 proc. u szefa MSZ.

Ostateczne wyniki prawyborów poznaliśmy w sobotę. Poprzedziło je głosowanie wewnątrzpartyjne, które odbyło się w piątek 22 listopada.

-----

Bądź na bieżąco i zostań jednym z 200 tys. obserwujących nasz fanpage - polub Interia Wydarzenia na Facebooku i komentuj tam nasze artykuły!