Lista europosłów: Janusz Korwin-Mikke

Korwi-Mikke zdobył mandat ze śląskiej listy NP, której był liderem. Przekroczenie progu wyborczego przez to ugrupowanie uznawane jest przez komentatorów za największą niespodziankę głosowania do europarlamentu. Na sukces swego ugrupowania zapracował głównie sam Korwin-Mikke, gdyż politycy z jego list dotąd nie byli rozpoznawalni i promowani.     Choć lider Nowej Prawicy w polityce jest obecny od ponad 30 lat, to wynik tegorocznych wyborów do PE uznawany jest za jego pierwszy prawdziwy sukces na scenie politycznej. W przeszłości założył lub współtworzył kilka ugrupowań, ale - z wyjątkiem UPR w wyborach 1991 r. - przez lata nie udawało im się pokonać progu wyborczego.

Obecny wynik Nowej Prawicy Korwin-Mikke zawdzięcza poparciu młodych. Według powyborczego sondażu Ipsos partia ta w grupie wiekowej 18-25 lat zdobyła 28,5 proc. głosów. Ma też najchętniej odwiedzane przez młodzież strony na Facebooku.

Korwin-Mikke zamierza w PE atakować Unię Europejską oraz samą instytucję europarlamentu, która jego zdaniem nie spełnia żadnych pożytecznych zadań, tylko "zabiera pieniądze podatnikom". "Oczywiście, użyjemy immunitetu i pieniędzy do mówienia tego, co trzeba o tych złodziejach z Brukseli" - deklarował.

Zapowiedziany przez Korwin-Mikkego "marsz Polski do normalności" ma polegać m.in. na dążeniu do skrajnego obniżenia podatków, wprowadzenia kary śmierci, zwiększenia wydatków na wojsko i policję przy jednoczesnej likwidacji większości świadczeń socjalnych,bezpłatnej opieki zdrowotnej czy państwowego szkolnictwa. 

Polityk nie ukrywa, że traktuje wybory do PE przede wszystkim jako trampolinę, która ma go wynieść do sukcesu wyborczego w wyborach krajowych; jak mówi, spodziewa się, że w następnych wyborach parlamentarnych uzyska dwucyfrowy wynik, a Nowa Prawica zostanie "trzecią siłą" w Sejmie. Wtedy - stwierdza - obecnie rządzący politycy "wylądują w więzieniach, gdzie jest ich miejsce".

Korwin-Mikke jest znany ze swoich wypowiedzi na tematy światopoglądowe oraz historyczne. Oburzenie wzbudziła jego wypowiedź w TVN24, gdzie powiedział m.in., że kobiety nie powinny głosować. Z kolei na pytanie "Czy pan uważa, że kobiety chcą być gwałcone?", odpowiedział: "Kobiety zawsze udają, że pewien opór stawiają i to jest normalne. Trzeba wiedzieć, kiedy można, a kiedy nie".

Korwin-Mikkego skrytykowali wtedy politycy ze wszystkich stron sceny politycznej. Premier Donald Tusk nazwał jego słowa przestępstwem. "To, co Korwin-Mikke opowiada o polskich kobietach, to jest tak naprawdę przestępstwo. A poza tym jest to ohydne, nie ma to nic wspólnego z polityką. Ja człowiekowi, który ma takie wyobrażenie kobiety, ręki nie podam" - powiedział  szef rządu. W odpowiedzi Korwin-Mikke podziękował mu za "uwolnienie od konieczności podawania mu ręki, ponieważ wielokrotnym oszustom ręki się nie podaje".

"Paraolimpiada? Ze sportem nie ma to jednak wiele wspólnego - równie dobrze można by organizować zawody w szachy dla debili" - tak z kolei Korwin-Mikke pisał na swoim blogu o niepełnosprawnych. On sam twierdzi, że nie jest nietolerancyjny, a na jego listach wyborczych do PE znalazły się dwie osoby niepełnosprawne.

Korwin-Mikke urodził się 27 października 1942 roku w Warszawie. Z wykształcenia jest filozofem, studiował także matematykę, prawo i socjologię. Był aresztowany i relegowany z uczelni (Uniwersytetu Warszawskiego) za udział w wydarzeniach marcowych 1968 roku. W latach 1969-1974 był pracownikiem naukowym Instytutu Transportu Samochodowego, a następnie Uniwersytetu Warszawskiego. Po rozwiązaniu zespołu i zwolnieniu wszystkich pracowników przez władze UW został zawodowym brydżystą, awansował nawet do kadry narodowej.

Jako stypendysta wyjechał w 1977 roku na pół roku do Paryża. Po powrocie założył Officynę Liberałów (wydawnictwo drugiego obiegu) oraz prywatne seminarium "Prawica-Liberalizm-Konserwatyzm".

Uczestniczył w strajku stoczniowców szczecińskich w sierpniu 1980, następnie był doradcą NSZZ Rzemieślników Indywidualnych "Solidarność". W marcu 1982 został internowany w Białołęce na kilka miesięcy. Od 1982 roku należał do Stronnictwa Demokratycznego, z którego wystąpił w okresie stanu wojennego.

W 1984 założył wraz ze Stefanem Kisielewskim Partię Liberałów "Prawica". W 1987 został prezesem nowo powstałego Ruchu Polityki Realnej (w 1989 przekształconego w Unię Polityki Realnej), której był prezesem do 1997 roku i później ponownie - po Stanisławie Michalkiewiczu - w latach 1999-2003.

Bez powodzenia startował w wyborach do Senatu w czerwcu 1989 roku. Z ramienia UPR był posłem I kadencji w latach 1991-1993 z województwa poznańskiego. W 1992 roku był inicjatorem uchwały lustracyjnej, w wyniku której powstała słynna "lista Macierewicza" i w konsekwencji upadł rząd Jana Olszewskiego.

W czerwcu 2005 roku założył partię Platforma Janusza Korwin-Mikkego, która we wrześniowych wyborach parlamentarnych tego samego roku nie przekroczyła 5-procentowego progu wyborczego; uzyskała 1,57 proc. głosów. W 2006 Platforma Janusza Korwin-Mikkego zawiesiła działalność, jednak nie została wykreślona z rejestru partii politycznych.

W 2006 roku zdecydował się na start w wyborach na prezydenta Warszawy; przegrał, uzyskując 2,26 proc. poparcia. W przedterminowych wyborach parlamentarnych w 2007 bezskutecznie ubiegał się o mandat poselski z pierwszego miejsca na liście Ligi Polskich Rodzin w okręgu gdańskim w ramach porozumienia LPR, UPR i Prawicy Rzeczypospolitej.

W listopadzie 2009 Platformy Janusza Korwin-Mikke zmieniła nazwę na Wolność i Praworządność. Po wyborach prezydenckich w 2010 r, w którym Korwin-Mikke uzyskał niecałe 2,5 proc. głosów, ugrupowanie przekształciło się w Unię Polityki Realnej - Wolność i Praworządność. 12 maja 2011 ostatecznie partia przyjęła nazwę "Kongres Nowej Prawicy". Symbolem partii jest trójkolorowy feniks.

Korwin-Mikke jest też publicystą. Zakładał miesięcznik "Najwyższy czas" i przez wiele lat był wydawcą. Jest także członkiem honorowym konserwatywnego Klubu Zachowawczo-Monarchistycznego.

Dwukrotnie żonaty, ma sześcioro dzieci. Jego hobby to wszelkiego rodzaju gry. Jest miłośnikiem brydża, szachów i bilardu. Napisał kilka książek o tematyce brydżowej.