Ludwika Wujec

Ludwika Wujec ukończyła Liceum im. Juliusza Słowackiego w Warszawie. W 1958 roku rozpoczęła studia na Wydziale Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego. Przed obroną pracy magisterskiej w 1968 r. przerwała studia. Obroniła się dopiero w 1972 r. na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii Uniwersytetu Łódzkiego.

Od 1963 do 1981 r. pracowała w szkole podstawowej jako nauczycielka matematyki i fizyki.

Po rozpoczęciu studiów dołączyła do Zrzeszenia Studentów Polskich, gdzie była do 1963 roku. Należała również do Związku Młodzieży Socjalistycznej (w latach 1960-1963) oraz Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (w latach 1965-1978).

Od 1976 roku wraz z mężem Henrykiem Wujcem należała do Komitetu Obrony Robotników (KOR), a następnie do Komitetu Samoobrony Społecznej "KOR". Zajmowała się tam organizacją wsparcia dla represjonowanych robotników m.in. z Ursusa i Radomia oraz redagowała czasopismo "Robotnik".

W 1980 roku dołączyła do NSZZ "Solidarność", gdzie współtworzyła pismo Regionu Mazowsze "Niezależność", a rok później zaczęła pracować w Agencji Prasowej "Solidarność".

Po rozpoczęciu stanu wojennego została internowana w ośrodku odosobnienia na Olszynce Grochowskiej w Warszawie (a następnie w Gołdapi). Po zwolnieniu jej z ośrodka internowania w marcu 1982 roku rozpoczęła współpracę z Prymasowskim Komitetem Pomocy Osobom Pozbawionym Wolności i ich Rodzinom oraz w podziemnych strukturach NSZZ "Solidarność".

W 1982 r. współpracowała również z redakcją podziemnego "Tygodnika Mazowsze". W latach 1989-1990 pracowała w redakcji "Tygodnika Solidarność".

W czasie obrad Okrągłego Stołu była asystentką Tadeusza Mazowieckiego i zastępczynią dyrektora Biura Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie.

Od 1990 r. działała w Ruchu Obywatelskim Akcja Demokratyczna oraz przez rok pełniła funkcję zastępcy sekretarza generalnego Unii Demokratycznej i Unii Wolności.

Od 1995 do 2002 r. zasiadała we władzach samorządu warszawskiego jako sekretarz i członkini zarządu gminy Warszawa-Centrum. W 1998 r. została także radną powiatu warszawskiego, a w 2002 r. przeszła na emeryturę.

Od 2005 roku związana była z Partią Demokratyczną. Była członkinią komitetu poparcia Bronisława Komorowskiego przed wyborami w 2010 i 2015 roku.

W 2021 roku zaczęła patronować projektowi "Warszawska opozycja". Współpracowała w jego ramach przy tworzeniu wywiadów z przedstawicielami warszawskiej opozycji demokratycznej.

W 2006 r. prezydent Lech Kaczyński odznaczył ją Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

W 2015 r. Bronisław Komorowski nadał jej Krzyż Wolności i Solidarności.

W 2016 r. wraz z mężem Henrykiem zostali wspólnie laureatami Nagrody im. Prof. Zbigniewa Hołdy.

Jej wizerunek znalazł się na muralu "Kobiety Wolności" na stacji PKM Strzyża w Gdańsku, który powstał w 2019 roku. Mural przedstawia portrety kobiet z całej Polski zaangażowanych w działalność opozycyjną w okresie PRL-u.

Ludwika Wujec z domu Okrent pochodziła z rodziny żydowskiej. Była córką Oskara i Reginy Okrentów - oboje byli krawcami. Pierwsze lata życia Ludwika Wujec spędziła razem z matką w okolicach Stalingradu i na Uralu, gdzie zostały ewakuowane po wybuchu wojny niemiecko-rosyjskiej. Jej ojciec został wcielony do 2. Armii Ludowego Wojska Polskiego, w 1945 roku zginął walcząc w bitwie pod Dreznem.

Po wojnie Ludwika przeprowadziła się z matką do Łodzi. W trakcie studiów na Uniwersytecie Warszawskim Ludwika Wujec poznała swojego pierwszego męża - Marka Tabina, z którym rozwiodła się w 1967 r.

W 1970 roku wyszła za mąż za Henryka Wujca, a rok później urodziła ich jedynego syna Pawła.

Jej syn Paweł Wujec pracował jako dziennikarz w "Gazecie Wyborczej", a następnie pełnił funkcje w spółce Agora wydającej ten dziennik, m.in. był dyrektorem segmentu internet (2012-2019), a następnie był prezesem zarządu Grupy K2.

W 2014 r. wydano książkę "Wujec. Związki przyjacielskie". Książka jest rozmową Ludwiki Wujec z Michałem Sutowskim. Bohaterka opowiada w niej o swoim dzieciństwie oraz działalności w opozycji demokratycznej w PRL. Po śmierci męża w 2020 roku Ludwika Wujec wydała książkę z jego tekstami, wierszami i felietonami.

Zmarła 26 maja 2024 roku w wieku 83 lat. O śmierci Ludwiki Wujec poinformował jej syn - Paweł. W mediach społecznościowych podziękował "lekarzom z Narodowego Instytutu Onkologii oraz całemu zespołowi hospicjum onkologicznego św. Krzysztofa i hospicjum domowego za troskliwą opiekę nad mamą w ciągu ostatniego roku". Wspomniał również, że przez ostatnie lata Ludwika Wujec tęskniła za swoim zmarłym mężem Henrykiem.

Została pochowana na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.