Jasir Arafat

Jasir Arafat studiował inżynierię cywilną na Uniwersytecie Króla Fuada I (obecnie Uniwersytet Kairski) w Egipcie w latach 1944-1950.

Jasir Arafat rozpoczął swoją działalność militarną podczas I wojny arabsko-izraelskiej w 1948 roku. Wówczas, jeszcze jako student, próbował przedostać się do Palestyny, aby walczyć po stronie arabskich sił przeciwko nowo powstałemu państwu Izrael. Choć nie dołączył do regularnych oddziałów, Jasir Arafat brał udział w walkach w rejonie Gazy, gdzie zdobył pierwsze doświadczenia wojskowe 

 

W 1958 roku Jasir Arafat był współzałożycielem Fatah, organizacji paramilitarnej, która stała się jednym z głównych ugrupowań walczących o niepodległość Palestyny. 

Jako lider Fatahu Jasir Arafat organizował akcje zbrojne przeciwko Izraelowi, a jego strategia polegała na prowadzeniu działań partyzanckich i ataków na izraelskie cele. 

W 1968 roku zdobył międzynarodowe uznanie po bitwie o Karameh, gdzie palestyńscy bojownicy pod jego dowództwem odnieśli sukces w obronie wioski przed izraelskimi siłami, co przywróciło poczucie godności wśród Arabów. 

 

W 1969 roku Jasir Arafat został przewodniczącym Organizacji Wyzwolenia Palestyny (OWP), co umocniło jego pozycję jako lidera palestyńskiego ruchu narodowego. Pod jego przewodnictwem OWP zyskała status reprezentanta narodu palestyńskiego na arenie międzynarodowej. Jasir Arafat kontynuował organizowanie operacji militarnych oraz działań dyplomatycznych, starając się uzyskać wsparcie dla sprawy palestyńskiej. 

 

Po wydarzeniach znanych jako Czarny Wrzesień w 1970 roku, kiedy to doszło do konfliktu między OWP a jordańskim rządem, Arafat został zmuszony do opuszczenia Jordanii i przeniósł swoją działalność do Libanu. Tam kontynuował organizowanie działań militarnych przeciwko Izraelowi aż do inwazji izraelskiej w 1982 roku, która zmusiła go do wyjazdu do Tunezji. Tam kontynuował organizowanie działań politycznych oraz militarnych, mimo że jego możliwości były ograniczone.

W 1988 roku Arafat ogłosił utworzenie Państwa Palestyńskiego na arenie międzynarodowej podczas sesji Zgromadzenia Ogólnego ONZ w Algierze. Proklamacja ta była symbolicznym krokiem w kierunku uznania praw Palestyńczyków do samostanowienia. Arafat powołał również rząd emigracyjny, co miało na celu zjednoczenie różnych frakcji palestyńskich. 

 

Na przełomie lat 80. i 90. Jasir Arafat rozpoczął rozmowy pokojowe z Izraelem, co doprowadziło do podpisania porozumień z Oslo w 1993 roku. Były to pierwsze formalne negocjacje między OWP a rządem izraelskim, które zakończyły się uznaniem Izraela przez OWP oraz przyznaniem Palestyńczykom autonomii w Strefie Gazy i na Zachodnim Brzegu Jordanu. Arafat otrzymał w 1994 roku Pokojową Nagrodę Nobla za swoje wysiłki na rzecz pokoju. 

 

Po powrocie do Palestyny w 1994 roku, Arafat stał się pierwszym przewodniczącym Autonomii Palestyńskiej. Jego rządy były jednak krytykowane za autorytaryzm, korupcję oraz nepotyzm. Mimo to cieszył się pewnym poparciem wśród Palestyńczyków, którzy postrzegali go jako symbol walki o niepodległość. 

 

W latach 2000-2001, po wybuchu drugiej intifady, sytuacja polityczna uległa pogorszeniu. Władze izraelskie oskarżały Jasira Arafata o wspieranie przemocy, a jego popularność zaczęła maleć. 

W latach 2001-2004 Jasir Arafat był praktycznie uwięziony przez izraelskie siły w swojej kwaterze w Ramallah. Mimo to kontynuował komunikację z liderami palestyńskimi oraz międzynarodowymi, próbując utrzymać kontrolę nad OWP i Autonomią Palestyńską. W obliczu rosnącego napięcia i frustracji wśród Palestyńczyków, Jasir Arafat wezwał do oporu przeciwko izraelskiej okupacji. Jego nawoływania do walki były odpowiedzią na sytuację, która pogarszała się po wybuchu drugiej intifady w 2000 roku. Jasir Arafat starał się mobilizować społeczeństwo palestyńskie, aby nie rezygnowało z dążeń do niepodległości. 

 

W miarę upływu czasu, popularność Jasira Arafata malała coraz bardziej. Wiele grup palestyńskich, zwłaszcza Hamas, zyskiwało na znaczeniu i krytykowało Arafata za jego autorytarne rządy oraz korupcję w Autonomii Palestyńskiej. W odpowiedzi na te wyzwania, Jasir Arafat próbował zjednoczyć różne frakcje palestyńskie, ale jego wysiłki często kończyły się niepowodzeniem. 

 

W październiku 2004 roku Jasir Arafat zaczął doświadczać problemów zdrowotnych. Po kilku tygodniach choroby został przewieziony do szpitala wojskowego we Francji, gdzie zmarł 11 listopada 2004 roku.

W 1990 roku Jasir Arafat ożenił się z Suhą Tawi, która była palestyńską katoliczką, pracowała dla OWP i przeszła na islam przed ślubem. 

Para miała córkę, Zahrę, która urodziła się w 1995 roku.