Wierni wspominają świętą Jadwigę. To patronka jednego regionu Polski

Urodziła się około 1174 roku w Bawarii, w zamożnej i wpływowej rodzinie. Zdobyła wszechstronne wykształcenie w klasztorze benedyktynek w Kitzingen, gdzie uczyła się czytania, pisania, łaciny oraz studiowała Biblię i żywoty świętych. Zgłębiała również sztukę, w tym malarstwo i haft.

Już jako dwunastolatka wyszła za mąż za Henryka Brodatego, księcia Śląska i Polski. Małżeństwo to, chociaż zaaranżowane z powodów politycznych, okazało się silne i pełne wzajemnego szacunku, pomimo wielu przeciwności losu. Jadwiga i Henryk mieli siedmioro dzieci, jednak tylko dwoje z nich żyło dłużej niż kilkanaście lat.

Jadwiga słynęła z głębokiej pobożności i wielkiego serca dla potrzebujących. Mimo że jako księżna mogła cieszyć się bogactwem, wybierała skromność i wyrzekała się wygód. Troszczyła się przy tym o swój dwór i poddanych - obniżała czynsze, a w obliczu klęsk żywiołowych zlecała rozdawanie królewskich zapasów.

Zorganizowała także mały szpital przy dworze dla 13 osób, co symbolizowało Jezusa i jego 12 apostołów. Znana jest z założenia klasztoru cysterek w Trzebnicy, gdzie sama mieszkała po śmierci męża, do końca życia poświęcając się służbie innym.

Mówi się, że Jadwiga, rezygnując z oznak przynależności do wyższej warstwy społecznej, chodziła boso dla wyrazu najwyższej pokory. Kiedy jednak spowiednik nakazał jej noszenie butów, wykazała się też sprytem i przekorą, gdyż wciąż nie założyła ich na stopy, a nosiła pod pachą.

Jadwiga była świetną mediatorką - kiedy wybuchały konflikty, ona starała się godzić skłócone strony, dzięki czemu zaczęto nazywać ją patronką pokoju. Ciekawe wydarzenie opisuje w swoich kronikach Jan Długosz - według jego relacji, gdy Jadwiga udała się do Płocka, gdzie był więziony jej mąż "w jej obecności książę Mazowsza Konrad zaniechał wszelkiej zawziętości, jaką pałał i jakby zwyciężony i ogarnięty jakimś strachem, przyrzekł spełnić wszystkie jej życzenia i prośby".

To dlatego Jan Paweł II powiedział o niej: "Święta Jadwiga wśród wszystkich dziejowych doświadczeń pozostaje przez siedem już stuleci orędowniczką wzajemnego zrozumienia i pojednania, stosownie do wymagań prawa narodu, międzynarodowej sprawiedliwości i pokoju".

Po śmierci Jadwigi w 1243 roku jej grób szybko stał się celem wielu pielgrzymek, a w 1267 roku została wyniesiona na ołtarze przez papieża Klemensa IV.

Święto Jadwigi Śląskiej, choć związane z postacią sprzed kilkuset lat, jest niezwykle aktualne. Przypomina o wartościach, które w dzisiejszym świecie mogą wydawać się nieco zapomniane i zagubione w biegu codziennego życia - o miłosierdziu, skromności i bezinteresownej pomocy innym. Jadwiga swoim życiem pokazała, że nawet mając wysoką pozycję, można i trzeba pomagać potrzebującym.

16 października to dzień szczególnie obchodzony na Śląsku i w miejscach związanych z życiem św. Jadwigi, takich jak Trzebnica, gdzie zjeżdżają się pielgrzymi z całej Polski. Również wiele parafii pod jej wezwaniem organizuje procesje i nabożeństwa, które przypominają o wartościach, jakie po sobie zostawiła.

Wkład Jadwigi w budowanie lokalnych wspólnot znajduje odzwierciedlenie w działaniach charytatywnych - licznych zbiórkach dla ubogich organizowanych w jej dzień.

Kiedy w 2010 roku ustanowiono Święto Województwa Dolnośląskiego, na termin obchodów wybrano dzień patronki regionu. Jest to okazja do uhonorowania zasłużonych twórców kultury, sztuki i nauki, a w całym województwie odbywają się okolicznościowe wydarzenia i atrakcje dla mieszkańców - koncerty, spektakle, wystawy, jarmarki itd.

Święto Jadwigi Śląskiej obchodzone jest 16 października, ale nie jest to obowiązkowe święto kościelne.

Oznacza to, że nie trzeba iść do kościoła, jak w przypadku np. Bożego Narodzenia czy Wielkanocy. Jednak wiele osób decyduje się na udział w mszy świętej, aby uczcić pamięć św. Jadwigi, zwłaszcza w parafiach noszących jej imię.