Zygmunt Krasiński

Krasiński w Warszawie spędził dzieciństwo i wczesną młodość. W roku 1822 zmarła jego matka, w kształtowaniu osobowości chłopca dużą rolę odegrał więc ojciec. Wyznawał on feudalną etykę honoru nakazującą uznawać cara za prawowitego władcę. Budowanie znaczenia swego magnackiego rodu widział więc w zacieśnianiu więzi z panującym i stanowiskach w służbie rządowej. Pragnął, by jego syn obowiązki rodowe traktował na równi z serwilistyczną racją stanu. Zygmunt jednak był człowiekiem nowej epoki, w której patriotyzm rozumiano na sposób romantyczny - wierność narodowi i walkę z zaborcą. To było przyczyną jego konfliktu z ojcem.

Poeta w 1827 roku przyjęty został na prawo w Uniwersytecie Warszawskim. Dwa lata później musiał opuścić uczelnię z powodu szykan ze strony kolegów. Powodem było uczestniczenie w wykładzie podczas pogrzebu senatora Piotra Bielińskiego. Zygmunt naukę kontynuował w Genewie. Od tego wyjazdu zaczęły się trwające do końca życia ciągłe podróże zagraniczne poety.

Ogromnie ważną datą w życiu Krasińskiego był rok 1830. Zaprzyjaźnił się on wówczas z Henrykiem Reeve'em, poznanym na uniwersytecie genewskim, zakochał się też w Henrietcie Willan. Poeta nie poślubił jej jednak, gdyż obawiał się, iż codzienność mogłaby przytłoczyć jego artystyczną karierę.

W tym samym roku Krasiński poznał w Genewie Adama Mickiewicza i Edwarda Odyńca, odbył też podróż do Włoch, pod koniec roku powrócił do Genewy.

Wybuch powstania listopadowego obudził w poecie potrzebę powrotu do kraju, ojciec jednak powstrzymał go przed tym zamiarem. Obawiał się o jego życie.

W tym czasie Krasiński studiował pisma filozofów i historiozofów. Zapadł również na poważną chorobę oczu i rozstrój nerwowy.

W roku 1832 poeta powrócił do Polski. Miał wyrzuty sumienia, iż nie wziął udziału w powstaniu. Towarzyszyły mu one już do końca życia. Uważał, że postąpił niehonorowo. W tym samym roku wyjechał wraz z ojcem do Petersburga.

W 1833 roku poeta został przyjęty na audiencji przez cara Mikołaja. W środowisku Rosjan nie czuł się dobrze. Powrócił do Warszawy, a później udał się do Wiednia.

Rok później Krasiński poznał Joannę Bobrową, z którą przeżył głośny romans. Poświęcił jej wiele liryków. Pani Joanna wróciła do kraju wyznawszy wszystko mężowi, poeta jednak jeszcze przez długi czas nie mógł się z tym pogodzić. Jego ojciec, generał Krasiński, pojechał na Wołyń do Bobrowej i przywiózł od niej kartkę z deklaracją zerwania znajomości.

Pod koniec roku 1838 pisarz poznał Delfinę Potocką, największą miłość swego życia. Była jego obiektem uwielbienia oraz adresatką wielu wierszy.

W roku 1839 Krasiński odwiedził Włochy, Niemcy, Szwajcarię. W Mediolanie poznał Augusta Cieszkowskiego, późniejszego przyjaciela. Przez cały ten czas poeta podtrzymywał znajomość z Delfiną Potocką. W roku 1840 poznał Elizę Branicką, którą poślubił na życzenie ojca, trzy lata później. W latach 1841 - 1843 poeta podróżował, spotykał się również z Delfiną. Nie był szczęśliwy w małżeństwie.

We wrześniu 1845 roku przyszedł na świat syn Zygmunta Krasińskiego, Władysław. W tym czasie poeta wiele podróżował (Niemcy, Austria, Francja, Włochy, Szwajcaria). W 1847 roku w Nicei przyszedł na świat jego drugi syn. Poeta odbył kolejne podróże. Rok później w Rzymie spotkał Mickiewicza (polemizował z nim), poznał też Norwida (zachwycał się jego talentem). W 1850 roku poecie urodziła się córka, Maria Beatrix, a trzy lata później na świat przyszła druga córka, Elżbieta, która zmarła w 1857 roku. Rok później zmarł również jego ojciec, co było bardzo bolesnym przeżyciem dla twórcy.

Do najważniejszych dzieł Zygmunta Krasińskiego należą: "Agaj - Han" (1831 - 32, wyd. 1834 rok), "Nie - Boska komedia" (1835 rok), "Irydion" (1836 rok), "Przedświt" (1843 rok), "Psalmy przyszłości" (poetycki protest przeciwko rozlewowi krwi; 1845, 1848 rok), listy (ponad 3500 listów, zwłaszcza do Delfiny Potockiej; wydawane w XX wieku).

Zygmunt Krasiński wszystkie utwory za życia wydał anonimowo.