Na tej wysepce trudno zrobić brzydkie zdjęcie. To nowy hit wakacyjny

Będąc w Wenecji, warto odwiedzić jej młodszą siostrę. Wyspa Burano, bo o niej mowa, to niedoceniana perła Laguny Weneckiej. Od najpopularniejszego miasta na wodzie dzieli ją zaledwie 7 km. Podróż z Wenecji na Burano trwa niecałą godzinę.

Turystyczne promy wypływają z placu św. Marka co 30 minut, a bilet kosztuje ok. 40 zł. Wysiadając ze statku, mamy wrażenie, jakbyśmy znaleźli się w innej rzeczywistości. Życie mieszkańców wydaje się być nieskażone wielkomiejskim stresem i pośpiechem.

A obrazują to lokalne kawiarnie przepełnione lokalsami delektującymi się kawą. W sąsiedztwie znajdują się liczne sklepiku z wyrobami z koronki. To nawiązanie do historii wyspy, która jest znana z przemysłu koronkowego.

Mimo że zapotrzebowanie na koronki z Burano skończyło się kilkanaście wieków temu, mieszkanki wyspy kontynuują tradycję, a witryny sklepowe pełne są wyrobów z ażurowej tkaniny. Nawet jeśli nie jesteśmy zainteresowani ich zakupem, warto wstąpić do jednego z butików, aby podziwiać misternie uszyte suknie, tuniki, serwety, a nawet... zakładki do książek!

Architektonicznemu krajobrazowi Burano daleko do majestatycznych pałaców czy kościołów charakterystycznych dla Wenecji. Na wyspie prym wiedzie kolor. Neonowe i pastelowe kamienice grają pierwsze skrzypce na zdjęciach turystów. Swojskości dodaje rozwieszone za oknami pranie, smagane wiatrem i dla równowagi otulone promieniami słońca. Trudno tu zrobić brzydkie zdjęcie.

Podobnie jak koronki, barwy domów Burano zawdzięcza kobietom. Mieszkanki wyspy malowały ściany zewnętrzne w oczekiwaniu na swoich mężów żeglarzy, aby ułatwić im powrót. Wszak zbłądzenie do domu sąsiadki mogło panów słono kosztować. Trzeba przyznać, że efekt pracy "słomianych wdów" robi wrażenie do dziś i jest niekwestionowanym znakiem rozpoznawczym tego miejsca.

Błądząc wśród kolorowych kamieniczek i przyglądając się arcymistrzowskim wyrobom koronkowym, trudno oprzeć się wrażeniu, że żony tutejszych żeglarzy bardzo długo oczekiwały na mężów. Po Burano można spacerować cały dzień i na każdym kroku odkrywać nowe odcienie z całej palety barw.

Nic zatem dziwnego, że ta włoska wysepka co chwilę trafia do czołówki najbardziej kolorowych miejsc na świecie. Co ciekawe, współcześnie funkcjonuje zapis prawny, zgodnie z którym właściciel planujący przemalować swój dom, musi poprosić o zgodę w odpowiednim urzędzie. Pozwolenie dotyczy nie tylko remontu, ale również wybranego koloru farby. Obowiązkowo musi różnić się on od odcieni sąsiadujących budynków.

Dlaczego w Burano można złapać oddech? Czas na kilka geograficzno-historycznych faktów. Obecnie mieszka tam ok. 3000 osób. W porównaniu do 50-tysięcznej Wenecji, którą co roku odwiedza ponad 20 milionów turystów, miejscowość jest oazą spokoju. Jako pierwsi na wyspie osadzili się uciekinierzy z Cesarstwa Rzymskiego.

Kolejne wieki to intensywny rozwój przemysłu koronkowego, który zapewnił Burano rozpoznawalność w całej Europie. W XIX wieku na wyspie otworzono nawet szkołę koronkarstwa. Niestety, z powodu rosnących cen tkaniny, zaprzestano produkcji koronek.

W historię Burano wpisują się zabytkowe kościoły: San Martino ze słynną krzywą wieżą i obrazem Giambattista Tiepolo "Ukrzyżowanie" z 1727 r. oraz Santa Barbara. Skromne i nieprzesadnie zdobione świątynie są wspaniałym miejscem na chwilę refleksji i odpoczynek od palącego słońca.

Skromność Burano, stojącą w kontrze do klimatu pobliskiej Wenecji, widać również w stylu życia mieszkańców. Utrzymują się głównie z pracy w hutach szkła na wyspie Murano, sprzedaży pamiątek, usług gastronomicznych i produkcji weneckich masek. 

Przypływając na tę jedyną w swoim rodzaju wyspę, warto zorientować się na zwiedzanie i odpoczynek w trybie slow travel. Bardziej niż pełny portfel przyda się tutaj aparat, za pomocą którego uwiecznimy spacery wśród barwnych zabudowań i wąskich, urokliwych kanałów wodnych.