Kościół ma w tej kwestii surowe wymogi. Zawarto je w specjalnym dokumencie
Objawienia to część wiary katolickiej. Wierni od wieków upatrują w nich szczególne znaki i komunikaty od Boga. Stanowią istotny element życia religijnego ludzi na całym świecie. Jak Kościół dowodzi i uznaje, że doszło do objawienia?
Objawienia od wieków stanowią istotny element religijnej tradycji, będącej źródłem głębokiej wiary i inspiracji do naśladowania. Wierni od dawna zwracają się ku wydarzeniom uznawanym za nadprzyrodzone, widząc w nich znaki i komunikaty od Boga.
W historii chrześcijaństwa aniołowie, święci, a przede wszystkim Matka Boża i Jezus objawiali się tysiące razy, jednak podanie dokładnej liczby nie jest możliwe. Zaledwie tylko garstka z tych objawień została oficjalnie uznana przez Kościół katolicki. Interpretacja i uznawanie objawień wymaga szczególnej analizy.
Czym są objawienia?
Objawienia to wydarzenia religijne związane z ukazaniem się aniołów, świętych, a przede wszystkim Maryi i Jezusa żyjącym ludziom. W tradycji znane są historie objawień zarówno pojedynczym osobom, jaki i grupom. Mogą one przybierać różne formy, od wizji i głosów wewnętrznych po zjawiska zewnętrzne.
Osoba, która doświadcza objawienia często odczuwa głębokie przeżycia duchowe, a otrzymane przez nią przykazy mogą być traktowane jako boże ostrzeżenia lub zalecenia. Jednak Kościół katolicki nie nakazuje wiary w tak zwane objawienia prywatne. Jak możemy przeczytać w Katechizmie Kościoła Katolickiego, wszystkie objawienia, także te oficjalnie uznane przez Kościół nie należą do "depozytu wiary". To znaczy, że katolik nie ma obowiązku w nie wierzyć. Jednak Kościół widzi w nich pomoc w pełniejszym zrozumieniu bożego objawienia.
Objawienia. Kryteria uznawania
Kościół katolicki ustanowił konkretne, rygorystyczne wymagania w kwestii uznawania objawień. Każdy z przypadków jest bardzo szczegółowo i wielostronnie badany. Celem dochodzenia jest dowiedzenie prawdziwości objawienia lub zaprzeczenie.
Kryteria dochodzenia prawdziwości uregulowała Kongregacja Nauki Wiary, publikując dokument pt. "Normy postępowania w rozeznawaniu domniemanych objawień i przesłań". Każde potencjalne objawienie ocenia się według kryteriów zarówno pozytywnych, jak i negatywnych.
Bada się między innymi pewność moralną lub przynajmniej wielkie prawdopodobieństwo zajścia objawienia, szczególne okoliczności jego wystąpienia, zgodność z nauczaniem teologicznym, a także osobistą postawę osoby je przeżywającej.
Podstawą odrzucenia autentyczności objawienia jest stwierdzenie niezgodności z doktryną katolicką, niewiarygodność świadków oraz podejrzenie o fałszerstwo. Ze względu na liczbę pojawiających się potencjalnych objawień, władze kościelne zachowują dużą rozwagę i ostrożność w stwierdzaniu prawdziwości objawień.
