Największą sławę Stephenowi Hawingowi przyniosło sformułowanie tezy o eksplodujących czarnych dziurach (1974 rok, tzw. proces Hawkinga). W 1983 roku wspólnie z J. Hartlem ogłosił teorię, wg której czas i przestrzeń, choć skończone, nie mają granic ani brzegów. Od 22 lat Stephen Hawking cierpi na nieuleczalne stwardnienie zanikowe boczne (ALS), w wyniku którego utracił zdolność ruchu i mowy. Przykuty jest do wózka inwalidzkiego, a z otaczającym go światem porozumiewa się za pomocą przetwornika głosu i komputera. Choroba nie przeszkodziła mu w zrobieniu fantastycznej kariery. Jest cały czas aktywny naukowo, uważany jest za jednego z najwybitniejszych fizyków współczesnych. Zdaniem rzecznika Brytyjskiego Instytutu Fizyki i Astronomii, Hawking w unikalny sposób przybliżył masowemu odbiorcy niezwykle trudne zagadnienia, które dotychczas rozwiązywano wyłącznie w salach wykładowych i w zaciszach laboratoriów. W 1977 roku został profesorem uniwersytetu w Cambridge. Niektóre prace: The Large Scale Structure of Spacetime (1973, z G. Ellisem), Krótka historia czasu. Od Wielkiego Wybuchu do czarnych dziur (1988, wydanie polskie 1990), Czarne dziury i wszechświaty niemowlęce (1993, wydanie polskie 1995). Ponadto cykl publicznych wykładów prowadzonych z R. Penrose'em: Natura czasu i przestrzeni (1994, wydanie polskie 1996).