Stanisław Ignacy Witkiewicz (pseud. Witkacy) urodził się 24 II 1885 roku w Warszawie, popełnił samobójstwo 18 IX 1939 roku w Jeziorach na Polesiu na wiadomość o przekroczeniu przez wojska sowieckie granicy Polski.
Był dramatopisarzem, prozaikiem, malarzem i filozofem.
Witkacy dzieciństwo i młodość spędził w Zakopanem. Podjął w tym okresie pierwsze próby literackie, malarskie, fotograficzne oraz filozoficzne ("Marzenia improduktywa" - 1903 rok). Zdał maturę we Lwowie, studiował na ASP w Krakowie.
Twórca wiele malował i podróżował (Petersburg, Włochy, Niemcy, Francja, Anglia). Zaprzyjaźnił się między innymi z K. Szymanowskim, T. Micińskim, R. Jaworskim i B. Malinowskim.
W roku 1913 zaręczył się z Jadwigą Janczewską, która rok później popełniła samobójstwo. Witkiewicz wyjechał wówczas do Australii i Oceanii (były to wyprawy naukowe). Na wieść o wybuchu I wojny światowej wyjechał do Petersburga. Ukończył tam Pawłowską Szkołę Wojskową, a następnie brał udział w walkach na froncie. W 1916 roku był ciężko kontuzjowany w bitwie nad rzeką Stochod na Ukrainie. Za męstwo otrzymał awans do stopnia porucznika. Kiedy opuścił szpital, pozostał w Petersburgu w zapasowym batalionie elitarnej Lejb Gwardii Pawłowskiego Pułku, dzięki czemu był naocznym świadkiem rewolucji bolszewickiej.
Stanisław Ignacy Witkiewicz po powrocie do kraju (1918 rok) mieszkał na przemian w Zakopanem i w Warszawie. W roku 1923 poślubił Jadwigę Unrug, wnuczkę J. Kossaka.
Na początku lat dwudziestych twórca włączył się aktywnie w działania ówczesnej awangardy. Podjął współpracę z grupą Formistów Polskich oraz z czasopismem awangardy krakowskiej "Zwrotnica". W szkicach estetycznych i filozoficznych propagował teorię Czystej Formy. Od połowy lat dwudziestych porzucił malarstwo, ograniczając się do malowania portretów, głównie na zamówienie. Współpracował również z prasą warszawską, między innymi z "Pionem", "Zet", "Gazetą Polską". W drugiej połowie lat trzydziestych coraz więcej uwagi poświęcał filozofii.
Stanisław Ignacy Witkiewicz ogromnie przeżywał rozczarowanie rozwojem sytuacji w Europie, dostrzegał zagrożenie dla kultury i własnego indywidualizmu. Po wkroczeniu do Polski wojsk sowieckich popełnił samobójstwo.
Do najwybitniejszych dzieł twórcy należą: "Pragmatyści" - 1920 rok, "Tumor Mózgowicz" - 1921 rok, "Kurka wodna" - 1922 rok, "Nowe Wyzwolenie" - 1922 rok, "W małym dworku" - 1923 rok, "Mątwa" - 1923 rok, "Wariat i zakonnica" - 1925 rok, "Szewcy" - 1934 rok, "Oni" - wyst. 1963 rok (groteskowe tragifarsy dramatyczne będące realizacją teorii Czystej Formy); "Pożegnanie jesieni" - 1927 rok, "Nienasycenie" - 1930 rok (filozoficzne i katastroficzne antyutopie powieściowe), "Niemyte dusze" - 1936 rok, wyd. 1975 rok (esej o polskim charakterze narodowym), "Nikotyna, alkohol, kokaina, peyotl, morfina, eter" - 1932 rok (książka o narkotykach), "Pojęcia i twierdzenia implikowane przez pojęcie istnienia" - 1935 rok (dzieło filozoficzne).
Stanisław Ignacy Witkiewicz to jedna z najbardziej oryginalnych i malowniczych postaci w sztuce lat międzywojennych. W jego dziełach króluje groteskowa niesamowitość, postaci posiadają karykaturalne rysy, przemawiają na przemian językiem pełnym błyskotliwej erudycji lub z prostacką wulgarnością. Utwory Witkacego budziły zarówno sprzeciw, jak i ciekawość.
Boy - Żeleński widział w nich przejaw żywiołowego talentu twórcy, Irzykowski z kolei wskazywał na niekonsekwencje w ramach przyjętych założeń.
