Henryk Sienkiewicz

Od 1855 roku związany był z Warszawą, gdzie chodził do gimnazjum i w 1866 - 69 studiował na wydziale prawnym, następnie na filologiczno - historycznym Szkoły Głównej i na rosyjskim Uniwersytetu Warszawskiego, który opuścił w 1871 roku bez zdania egzaminów końcowych.

W latach 1872 - 87 pracował w prasie warszawskiej, początkowo jako reporter i felietonista, a potem jako współwłaściciel dwutygodnika "Niwa". Natomiast w latach 1882 - 87 był redaktorem umiarkowanie konserwatywnego dziennika "Słowo".

Od 1876 - 1878 pisarz przebywał w Ameryce Północnej (głównie w Kalifornii), w okresie późniejszym wiele podróżował po Europie (przede wszystkim Francja i Włochy).

Na 25 - lecie swej pracy pisarskiej otrzymał w roku 1990 w darze od społeczeństwa dworek w Oblęgorku koło Kielc. Wyrazem uznania międzynarodowego było przyznanie mu nagrody Nobla w 1905 roku za powieść "Quo vadis".

Doświadczenie pisarskie Henryk Sienkiewicz zdobywał głównie w toku pracy nad prozą epicką - nad nowelami, które dominują w pierwszym 10 - leciu jego kariery, a które rzucał na papier i później, w czasie tworzenia swych wielkich dzieł.

W 10 lat po pierwszej powieści ("Na marne") zaczęło powstawać "Ogniem i mieczem", powieść historyczna z połowy XVII wieku, z czasów wojen kozackich. Po tej powieści nastąpiły ogniwa dalsze, "Potop" (1886), poświęcony inwazji szwedzkiej i "Pan Wołodyjowski", z czasów Michała Korybuta. Cykl ten nazywamy "Trylogią". Dawała ona czytelnikom polskim "pokrzepienie serc", artystyczną lekcję patriotyzmu, niosła wiarę w wartość ludzkiego bohaterstwa.

Obok "Trylogii" do najważniejszych dzieł pisarza należą między innymi: "Krzyżacy", "Rodzina Połanieckich", "W pustyni i w puszczy" oraz nowele: "Humoreski z teki Worszyłły", "Szkice węglem", "Latarnik", "Janko Muzykant", "Za chlebem".

Henryk Sienkiewicz należy do najpopularniejszych pisarzy świata, dzieła jego bowiem ukazują się wciąż we wznowieniach i nowych przekładach.