Pod koniec 1917 roku rządzona przez bolszewików Rosja wycofała się z wojny. 3 marca 1918 roku jej przedstawiciele podpisali w Brześciu Litewskim traktat pokojowy z Niemcami, którym oddawali ogromne obszary zachodniej części Imperium Rosyjskiego. Bolszewikom pokój potrzebny był po to, aby dokończyć rewolucję wewnątrz kraju i umocnić swoją władzę. Drugim wydarzeniem kształtującym sytuację na wspomnianych terenach, była klęska Niemiec w I wojnie światowej. 11 listopada 1918 roku poprosiły one państwa Ententy: Francję, Wielką Brytanię i USA o zaprzestanie działań wojennych. W nowej sytuacji na Wschodzie powstała polityczna próżnia. Zapełniać ją zaczęły ośrodki polityczne narodów, które w XIX wieku nie miały niepodległości, a teraz aspirowały do stworzenia własnych państw. Bolszewicka Rosja, nieuznawana przez Zachód i nieuczestnicząca w konferencji paryskiej, zajęta była, przynajmniej na razie, wojną domową. Z kolei niemieccy żołnierze stacjonujący na wschodzie, prędzej niż później, musieli zacząć wracać do swoich domów. W traktacie brzeskim przywódca bolszewików Lenin oddał dużą cześć Cesarstwa Rosyjskiego Niemcom i uznał prawo narodów zamieszkujących Rosję do samostanowienia, w obu przypadkach były to jednak wyłącznie wybiegi taktyczne. Lenin potrzebował czasu, żeby pokonać swoich przeciwników wewnętrznych, ale gdy tylko nadarzyła się okazja, podjął próbę odzyskania wpływów we wszystkich częściach byłego imperium oraz rozprzestrzenienia rewolucji na kraje zachodnie. W listopadzie 1918 roku Lenin zawarł z dowództwem niemieckim tajne porozumienie o przejmowaniu przez bolszewików terenów okupowanych przez armię Ober-Ostu. Jak tylko wojska niemieckie zaczęły opuszczać tę część Europy, tuż za nimi, na zachód zaczęła posuwać się Armia Czerwona. Na przełomie 1918 i 1919 roku utworzona w tym celu przez bolszewików Armia Zachodnia zajęła Mińsk i Wilno, wchodząc w styczność z oddziałami polskimi. Lenin jednocześnie rozpoczął tzw. "zbieranie ziem byłego imperium", na których zamierzał wprowadzić nowy ustrój i podjął próbę eksportu rewolucji na zachód. Pragnął uzyskać styczność z Prusami Wschodnimi, żeby mieć wpływ na trwającą w Niemczech rewolucję. Następnym etapem ofensywy Armii Czerwonej miało być uderzenie w kierunku Niemna i Bugu w styczniu i lutym 1919 roku. Operacja ta nosiła nazwę: "Cel Wisła". W odradzającej się państwie polskim pojawiły się dwie koncepcje budowy jego granicy wschodniej. Twórcą pierwszej, zwanej inkorporacyjną, był Roman Dmowski. Zakładała ona włączenie tylko tych ziem tzw. Kresów Wschodnich, na których ludność polska stanowiła większość lub na tyle silną i dominującą mniejszość, że Polacy przy pomocy administracji państwowej zdołają zasymilować przedstawicieli innych narodowości. Autorem drugiej, zwanej federacyjną, był ówczesny Naczelnik Państwa Polskiego Józef Piłsudski. Dążył on do utworzenia skonfederowanych z Polską państw narodowych na wschodzie: Litwy, Białorusi i Ukrainy, które miały być państwami buforowymi, oddzielającymi Polskę od Rosji. Ponieważ Józef Piłsudski był Naczelnikiem Państwa i wodzem budowanej polskiej armii, przystąpił do realizacji swojej koncepcji. Armia polska miała wesprzeć wojska tych narodowości w walce z bolszewikami. Realizacja koncepcji federacyjnej napotykała jednak wiele przeszkód. Odradzające się państwo polskie było bowiem w konflikcie zarówno z Litwinami, którego istotą był spór o Wilno, jak i z Ukraińcami, z którymi walczyło o Podole, Wołyń i Lwów. Sytuację na Ukrainie dodatkowo komplikował fakt, że Ukraińcy budując swoją państwowość utworzyli dwie republiki: Zachodnioukraińską Republikę Ludową, która była w konflikcie z Polską oraz Ukraińską Republikę Ludową toczącą walki z bolszewicką Rosją. Tak więc w marcu 1919 roku, kiedy ruszyła polska ofensywa, Piłsudski nie miał sojuszników wśród polityków litewskich, ukraińskich i białoruskich.