Porozumienie Centrum

Już na początku istnienia partii jej politycy dążyli do skrócenia kadencji parlamentu (Sejmu kontraktowego) oraz przeprowadzenia wolnych wyborów parlamentarnych oraz prezydenckich. W tym drugim przypadku poparto kandydaturę Lecha Wałęsy, który zdobył urząd prezydenta. W kancelarii Wałęsy szefem został Jarosław Kaczyński, natomiast Lech Kaczyński otrzymał stanowisko szefa BBN. Na początku 1991 roku trzech polityków Porozumienia Centrum weszło w skład rządu Jana Krzysztofa Bieleckiego.

Pierwsze wybory, w których wystartowało Porozumienie Centrum, miały miejsce w październiku 1991 roku, gdy PC wystartowało w ramach koalicji Porozumienie Obywatelskie Centrum. Koalicja otrzymała niecały milion głosów, co przełożyło się na 44 miejsca w Sejmie. Prezydent Wałęsa przekazał misję stworzenia rządu politykowi Porozumienia Centrum — Janowi Olszewskiemu. Koalicja, która wybrała prezydium zarówno Sejmu, jak i Senatu oraz obsadziła stanowiska w komisjach, została stworzona z członków:

• Konfederacji Polski Niepodległej,
• Kongresu Liberalno-Demokratycznego,
• Polskiego Stronnictwa Ludowego — Porozumienia Ludowego,
• Porozumienia Centrum,
• Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego.

Rząd Olszewskiego został poparty przez PC, PSL, PChD (Partia Chrześcijańskich Demokratów) oraz NSZZ „Solidarność”. Jerzy Eysymontt (szef Centralnego Urzędu Planowania) oraz Adam Glapiński (minister ds. współpracy gospodarczej z zagranicą) pozostali w rządzie, a dodatkowe dwie teki otrzymali politycy PC — Jan Parys (minister obrony narodowej) oraz Wojciech Włodarczyk (szef Urzędu Rady Ministrów). Po uzyskaniu wotum nieufności dla rządu Hanny Suchockiej oraz rozwiązaniu parlamentu w 1993 roku Porozumienie Centrum przystąpiło do wyborów parlamentarnych.

PC w wyborach przeprowadzonych 19 września 1993 startowało z listy nr 1. Partia uzyskała 4,42% głosów, co sprawiło, że nie przekroczyła progu wyborczego i nie dostała się do Sejmu.

W 1995 roku podczas wyborów prezydenckich PC najpierw poparło Adama Strzembosza, następnie Lecha Kaczyńskiego, a ostatecznie Jana Olszewskiego (zajął 4. miejsce w 1. turze z wynikiem 6,86%). Dwa lata później Porozumienie Centrum wystartowało w wyborach parlamentarnych z list Akcji Wyborczej Solidarność, co zakończyło się uzyskaniem 14 mandatów poselskich oraz 3 miejsca w Senacie. Na koniec III kadencji parlamentu w Sejmie pozostało dwóch polityków Porozumienia Centrum — Jarosław Kaczyński oraz Ludwik Dorn.

W 2001 roku, po założeniu przez Jarosława Kaczyńskiego nowej partii politycznej — Prawa i Sprawiedliwości — w jej struktury wstąpili byli politycy Porozumienia Centrum m.in. Adam Lipiński, Lech Kaczyński czy Ludwik Dorn.

Porozumienie Centrum — program

Od początku istnienia Porozumienia Centrum program partii oscylował wokół sprzeciwu do polityki rządu Tadeusza Mazowieckiego. Stanowisko PC wobec projektu „Małej Konstytucji” i Programu Powszechnej Prywatyzacji również było negatywne. W 1993 roku Porozumienie Centrum głosowali za ustawą o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży, a także za przepisem o obowiązku respektowania wartości chrześcijańskich w publicznych środkach informacji.

W polityce zagranicznej Porozumienie Centrum opowiadało się za jak najszybszym opuszczeniem wojsk radzieckich z terytorium Polski, ratyfikacją układu stowarzyszenia z Europejską Wspólnotą Gospodarczą, dążeniem do przystąpienia do NATO, uznania państw byłego bloku radzieckiego oraz nawiązaniu dobrych stosunków z sąsiadami — Litwą, Białorusią oraz Ukrainą.