W latach 1945-1948
Szimon Peres działał jako
szpieg dla żydowskiej organizacji paramilitarnej Hagana, zbierając informacje o brytyjskich ruchach w
Palestynie oraz organizując zaopatrzenie dla podziemnej armii żydowskiej.
W 1948 roku, w czasie
wojny o niepodległość Izraela, został mianowany szefem wydziału marynarki w
Ministerstwie Obrony.
Po proklamacji niepodległości Izraela 14 maja 1948 roku, kontynuował swoją pracę w Ministerstwie Obrony. Jego zadania obejmowały m.in. sprowadzanie broni do nowo powstałego państwa.
W 1949 roku został szefem służb morskich i reprezentował ministerstwo obrony w Stanach Zjednoczonych przez trzy lata. W tym czasie udało mu się nawiązać kontakty i zorganizować zakupy broni, mimo oporu ze strony amerykańskiej administracji.
W 1952 roku Szimon Peres wrócił do Izraela i ponownie zajął się kwestiami obronności, a jego działalność obejmowała również
kontrowersyjne negocjacje z Niemcami oraz Francją w celu pozyskania nowoczesnego uzbrojenia.
W 1974 roku Szimon Peres objął stanowisko ministra obrony w rządzie Icchaka Rabina, gdzie kierował polityką obronną Izraela i był odpowiedzialny za operacje wojskowe oraz strategię obronną kraju.
Był jednym z twórców izraelskiego programu atomowego, co wzbudzało wiele kontrowersji zarówno w kraju, jak i za granicą. Jego podejście do kwestii obronności ewoluowało z biegiem lat; po okresie intensywnego przygotowywania się do wojny przeszedł na stronę negocjacji pokojowych, co ostatecznie przyniosło mu Nagrodę Nobla za działania na rzecz pokoju.
Szimon Peres - działalność polityczna
Po raz pierwszy Szimon Peres został wybrany do Knesetu w 1959 roku jako przedstawiciel lewicowej partii Mapai. Już na początku swojej kariery politycznej pełnił funkcję wiceministra obrony w rządzie Dawida Ben Guriona, gdzie skoncentrował się na rozwoju przemysłu obronnego Izraela oraz zakupach technologii wojskowej we Francji.
W 1965 roku, po skandalu związanym z tzw. Aferą Lawona, Peres wraz z Mosze Dajanem i Dawidem Ben Gurionem opuścił Mapai i utworzył nowe ugrupowanie lewicowe - Rafi.
W latach 70. Peres pełnił
różne funkcje ministerialne, w tym ministra transportu i ministra komunikacji, a w 1974 roku objął stanowisko ministra obrony w rządzie Icchaka Rabina. Jego działania obejmowały m.in. negocjacje dotyczące porozumień pokojowych z
Egiptem.
Pełnił funkcję premiera po raz pierwszy w okresie od 1984 do 1986 roku. Jego kadencja miała miejsce w ramach rządu jedności narodowej, który powstał w wyniku koalicji między Partią Pracy a Likudem.
Szimon Peres objął urząd na mocy umowy rotacyjnej z liderem Likudu, Icchakiem Szamirem, co oznaczało, że obie partie dzieliły się władzą przez określony czas. W 1985 roku Szimon Peres podjął decyzję o rozpoczęciu procesu wycofywania izraelskich sił z Libanu, co miało na celu poprawę sytuacji bezpieczeństwa w regionie. Utworzono wówczas strefę bezpieczeństwa na granicy izraelsko-libańskiej, która była chroniona przez izraelską armię oraz lokalne siły.
Najważniejszym osiągnięciem Szimona Peresa było jednak jego
zaangażowanie w proces pokojowy z Palestyńczykami. Jako minister spraw zagranicznych brał udział w negocjacjach, które doprowadziły do podpisania Deklaracji Zasad w
Oslo 13 września 1993 roku, za co otrzymał
Pokojową Nagrodę Nobla w 1994 roku wspólnie z
Icchakiem Rabinem i Jasirem Arafatem.
Po zamachu na Icchaka Rabina w 1995 roku Szimon Peres został premierem Izraela i kontynuował dążenie do pokoju, mimo narastających trudności.
W 2007 roku, w wieku 83 lat, Szimon Peres został wybrany na prezydenta Izraela i pełnił tę funkcję przez siedem lat. Jego kadencja była skoncentrowana na promowaniu pokoju i współpracy między różnymi grupami etnicznymi i religijnymi w Izraelu oraz dążeniu do rozwiązania konfliktu izraelsko-palestyńskiego.
Po zakończeniu prezydentury Szimon Peres kontynuował działalność na rzecz pokoju i stabilności w regionie
Bliskiego Wschodu. Był aktywnym zwolennikiem rozwoju technologii i innowacji, a także organizował różne inicjatywy pokojowe.
Szimon Peres - życie prywatne
W 1945 Szimon Peres ożenił się z Sonią Gelman, córką nauczyciela stolarstwa. Mieli troje dzieci - córkę Zewię Waldan (lingwistkę, wykładowczynię w College Bet Berl) i dwóch synów: Joniego (ur. 1952, dyrektora centrum weterynaryjnego kampusu szkoły rolniczej Kfar Hayarok niedaleko Tel Awiwu) i Hemiego (szefa Pitango Venture Capital, jednego z największych izraelskich funduszy kapitałowych).