Porozumienie Centrum

Powstanie Porozumienia Centrum

Za oficjalną datę powstania Porozumienia Centrum przyjmuje się 12 maja 1990 roku.

Centrum Demokratyczne,

Chrześcijańska Demokracja Kraków,

Chrześcijańsko-Demokratyczne Stronnictwo Pracy (ChDSP),

Forum Demokratyczne Mazowsze,

Grupa Polityczna Wola,

Klub Myśli Politycznej Dziekania,

Komitet Obywatelski „Solidarność”,

Kongres Liberalno-Demokratyczny (KLD),

Młodzi Chrześcijańscy Demokraci,

Polskie Stronnictwo Ludowe „Solidarność”.

Politechniki Warszawskie

Jarosław Kaczyński oraz Janusz Andruszkiewicz.

Już na początku istnienia partii jej politycy dążyli do skrócenia kadencji parlamentu (Sejmu kontraktowego) oraz przeprowadzenia wolnych wyborów parlamentarnych oraz prezydenckich. W tym drugim przypadku poparto kandydaturę Lecha Wałęsy, który zdobył urząd prezydenta. W kancelarii Wałęsy szefem został Jarosław Kaczyński, natomiast Lech Kaczyński otrzymał stanowisko szefa BBN. Na początku 1991 roku trzech polityków Porozumienia Centrum weszło w skład rządu Jana Krzysztofa Bieleckiego.

Pierwsze wybory, w których wystartowało Porozumienie Centrum, miały miejsce w październiku 1991 roku, gdy PC wystartowało w ramach koalicji Porozumienie Obywatelskie Centrum. Koalicja otrzymała niecały milion głosów, co przełożyło się na 44 miejsca w Sejmie. Prezydent Wałęsa przekazał misję stworzenia rządu politykowi Porozumienia Centrum — Janowi Olszewskiemu. Koalicja, która wybrała prezydium zarówno Sejmu, jak i Senatu oraz obsadziła stanowiska w komisjach, została stworzona z członków:

Konfederacji Polski Niepodległej,
Kongresu Liberalno-Demokratycznego,
Polskiego Stronnictwa Ludowego — Porozumienia Ludowego,
Porozumienia Centrum,
Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego.

Rząd Olszewskiego został poparty przez PC, PSL, PChD (Partia Chrześcijańskich Demokratów) oraz NSZZ „Solidarność”. Jerzy Eysymontt (szef Centralnego Urzędu Planowania) oraz Adam Glapiński (minister ds. współpracy gospodarczej z zagranicą) pozostali w rządzie, a dodatkowe dwie teki otrzymali politycy PC — Jan Parys (minister obrony narodowej) oraz Wojciech Włodarczyk (szef Urzędu Rady Ministrów). Po uzyskaniu wotum nieufności dla rządu Hanny Suchockiej oraz rozwiązaniu parlamentu w 1993 roku Porozumienie Centrum przystąpiło do wyborów parlamentarnych.

PC w wyborach przeprowadzonych 19 września 1993 startowało z listy nr 1. Partia uzyskała 4,42% głosów, co sprawiło, że nie przekroczyła progu wyborczego i nie dostała się do Sejmu.

W 1995 roku podczas wyborów prezydenckich PC najpierw poparło Adama Strzembosza, następnie Lecha Kaczyńskiego, a ostatecznie Jana Olszewskiego (zajął 4. miejsce w 1. turze z wynikiem 6,86%). Dwa lata później Porozumienie Centrum wystartowało w wyborach parlamentarnych z list Akcji Wyborczej Solidarność, co zakończyło się uzyskaniem 14 mandatów poselskich oraz 3 miejsca w Senacie. Na koniec III kadencji parlamentu w Sejmie pozostało dwóch polityków Porozumienia Centrum — Jarosław Kaczyński oraz Ludwik Dorn.

W 2001 roku, po założeniu przez Jarosława Kaczyńskiego nowej partii politycznej — Prawa i Sprawiedliwości — w jej struktury wstąpili byli politycy Porozumienia Centrum m.in. Adam Lipiński, Lech Kaczyński czy Ludwik Dorn.

Porozumienie Centrum — program

Od początku istnienia Porozumienia Centrum program partii oscylował wokół sprzeciwu do polityki rządu Tadeusza Mazowieckiego. Stanowisko PC wobec projektu „Małej Konstytucji” i Programu Powszechnej Prywatyzacji również było negatywne. W 1993 roku Porozumienie Centrum głosowali za ustawą o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży, a także za przepisem o obowiązku respektowania wartości chrześcijańskich w publicznych środkach informacji.

W polityce zagranicznej Porozumienie Centrum opowiadało się za jak najszybszym opuszczeniem wojsk radzieckich z terytorium Polski, ratyfikacją układu stowarzyszenia z Europejską Wspólnotą Gospodarczą, dążeniem do przystąpienia do NATO, uznania państw byłego bloku radzieckiego oraz nawiązaniu dobrych stosunków z sąsiadami — Litwą, Białorusią oraz Ukrainą.