Porozumienie Centrum - wiadomości, zdjęcia

Powstanie Porozumienia Centrum Za oficjalną datę powstania Porozumienia Centrum przyjmuje się 12 maja 1990 roku. Tego dnia na konferencji prasowej została podana wiadomość o utworzeniu nowej partii politycznej na polskiej scenie. Sygnatariusze PC reprezentowali wiele organizacji, takich jak: Centrum Demokratyczne, Chrześcijańska Demokracja Kraków, Chrześcijańsko-Demokratyczne Stronnictwo Pracy (ChDSP), Forum Demokratyczne Mazowsze, Grupa Polityczna Wola, Klub Myśli Politycznej Dziekania, Komitet Obywatelski „Solidarność”, Kongres Liberalno-Demokratyczny (KLD), Młodzi Chrześcijańscy Demokraci, Polskie Stronnictwo Ludowe „Solidarność”. Pierwszy kongres PC odbył się w dniach 2-3 marca 1991 na terenie Politechniki Warszawskie j. W trakcie zgromadzenia wybrano także przewodniczącego partii. Do rozgrywki stanęło dwóch kandydatów — Jarosław Kaczyński oraz Janusz Andruszkiewicz. Stosunkiem głosów 268 do 40 zwyciężył Kaczyński. Na I Kongresie PC doszło także do prezentacji programu społeczno-gospodarczych oraz uchwalenia statutu partii. Już na początku istnienia partii jej politycy dążyli do skrócenia kadencji parlamentu (Sejmu kontraktowego) oraz przeprowadzenia wolnych wyborów parlamentarnych oraz prezydenckich. W tym drugim przypadku poparto kandydaturę Lecha Wałęsy , który zdobył urząd prezydenta. W kancelarii Wałęsy szefem został Jarosław Kaczyński , natomiast Lech Kaczyński otrzymał stanowisko szefa BBN. Na początku 1991 roku trzech polityków Porozumienia Centrum weszło w skład rządu Jana Krzysztofa Bieleckiego. Pierwsze wybory, w których wystartowało Porozumienie Centrum , miały miejsce w październiku 1991 roku, gdy PC wystartowało w ramach koalicji Porozumienie Obywatelskie Centrum. Koalicja otrzymała niecały milion głosów, co przełożyło się na 44 miejsca w Sejmie. Prezydent Wałęsa przekazał misję stworzenia rządu politykowi Porozumienia Centrum — Janowi Olszewskiemu . Koalicja, która wybrała prezydium zarówno Sejmu, jak i Senatu oraz obsadziła stanowiska w komisjach, została stworzona z członków: Konfederacji Polski Niepodległej, Kongresu Liberalno-Demokratycznego, Polskiego Stronnictwa Ludowego — Porozumienia Ludowego, Porozumienia Centrum, Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego. Rząd Olszewskiego został poparty przez PC, PSL, PChD (Partia Chrześcijańskich Demokratów) oraz NSZZ „Solidarność”. Jerzy Eysymontt (szef Centralnego Urzędu Planowania) oraz Adam Glapiński (minister ds. współpracy gospodarczej z zagranicą) pozostali w rządzie, a dodatkowe dwie teki otrzymali politycy PC — Jan Parys (minister obrony narodowej) oraz Wojciech Włodarczyk (szef Urzędu Rady Ministrów). Po uzyskaniu wotum nieufności dla rządu Hanny Suchockiej oraz rozwiązaniu parlamentu w 1993 roku Porozumienie Centrum przystąpiło do wyborów parlamentarnych. PC w wyborach przeprowadzonych 19 września 1993 startowało z listy nr 1. Partia uzyskała 4,42% głosów, co sprawiło, że nie przekroczyła progu wyborczego i nie dostała się do Sejmu. W 1995 roku podczas wyborów prezydenckich PC najpierw poparło Adama Strzembosza , następnie Lecha Kaczyńskiego , a ostatecznie Jana Olszewskiego (zajął 4. miejsce w 1. turze z wynikiem 6,86%). Dwa lata później Porozumienie Centrum wystartowało w wyborach parlamentarnych z list Akcji Wyborczej Solidarność, co zakończyło się uzyskaniem 14 mandatów poselskich oraz 3 miejsca w Senacie. Na koniec III kadencji parlamentu w Sejmie pozostało dwóch polityków Porozumienia Centrum — Jarosław Kaczyński oraz Ludwik Dorn. W 2001 roku, po założeniu przez Jarosława Kaczyńskiego nowej partii politycznej — Prawa i Sprawiedliwości — w jej struktury wstąpili byli politycy Porozumienia Centrum m.in. Adam Lipiński, Lech Kaczyński czy Ludwik Dorn. Porozumienie Centrum — program Od początku istnienia Porozumienia Centrum program partii oscylował wokół sprzeciwu do polityki rządu Tadeusza Mazowieckiego. Stanowisko PC wobec projektu „Małej Konstytucji” i Programu Powszechnej Prywatyzacji również było negatywne. W 1993 roku Porozumienie Centrum głosowali za ustawą o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży, a także za przepisem o obowiązku respektowania wartości chrześcijańskich w publicznych środkach informacji. W polityce zagranicznej Porozumienie Centrum opowiadało się za jak najszybszym opuszczeniem wojsk radzieckich z terytorium Polski, ratyfikacją układu stowarzyszenia z Europejską Wspólnotą Gospodarczą, dążeniem do przystąpienia do NATO , uznania państw byłego bloku radzieckiego oraz nawiązaniu dobrych stosunków z sąsiadami — Litwą, Białorusią oraz Ukrainą.