Albert Camus urodził się 7 XI 1913 roku w Algierii, zginął w wypadku samochodowym 4 I 1960 roku.
Pisarz w roku 1930 ukończył liceum, następnie studiował filozofię i kulturę antyczną na uniwersytecie w Algierze. Zaczął wówczas swoją przygodę z dziennikarstwem w piśmie antykolonialnym "Alger Republicain", działał również w amatorskim teatrze (od 1936 roku).
W roku 1940 Albert Camus musiał opuścić Algierię ze względów politycznych (głosił bardzo radykalne poglądy). Dwa lata później wyjechał stamtąd na stałe, udał się do Francji, gdzie wcześniej leczył się na gruźlicę. Tam związał się z ruchem oporu, w którym działał już do końca wojny. Założył pismo "Le Combat".
Pisarz zadebiutował w roku 1937. Opublikował wówczas dwa eseje: "Zaślubiny" oraz "Dwie strony tego samego".
Do najwybitniejszych utworów Alberta Camusa należą: "Kaligula" (1938 rok; dramat), "Obcy" oraz "Mit Syzyfa" (1942 rok), "Nieporozumienie" (1944 rok; dramat), "Listy do przyjaciela Niemca" (1945 rok; esej antyhitlerowski), "Dżuma" (1947 rok; powieść), "Stan oblężenia" (1948 rok; dramat), "Człowiek zbuntowany" (1951 rok), "Upadek" (1956 rok; powieść), "Artysta i jego epoka" (1957 rok). W roku 1995 ukazała się niedokończona powieść autobiograficzna pisarza pt. "Pierwszy człowiek".
Albert Camus w 1957 roku otrzymał literacką Nagrodę Nobla.
