Dramat romantyczny ukształtowany został w opozycji wobec dramatu klasycystycznego, bliski był teatrowi szekspirowskiemu i hiszpańskiemu, a także melodramatowi. Gatunek ów odrzucał zasadę trzech jedności, łączył elementy trzech rodzajów literackich (przykładem fragmentu niedramatycznego, treściowo samodzielnego, ale korespondującego z całością dzieła jest "Wielka Improwizacja" czy wiersz "Do przyjaciół Moskali"; bywają oddzielnie omawiane), charakteryzował się otwartą kompozycją (liczne wątki; całość przedstawiona we fragmentarycznych wycinkach; różnorodność stylowa i gatunkowa; rozproszenie; luźne sceny, zestawiane często bez związków przyczynowo - skutkowych), przemieszaniem elementów fantastycznych z realistycznymi, mieszaniem się komizmu z tragizmem, cechował się też sposobem kreacji bohatera - buntownika i indywidualisty. Część III "Dziadów" osadzona została w konkretnym czasie i przestrzeni, jest bowiem dramatem narodowym. Dzieło Adama Mickiewicza to również dramat metafizyczny, który nabiera wymowy uniwersalnej przede wszystkim, kiedy pojawia się problem opozycji dobro - zło. "Dziady" drezdeńskie pod względem artystycznym stanowią szereg pozornie luźno zestawionych scen, ale to tylko pozorny nieład, gdyż tak naprawdę ów sceny składają się na jednolitą całość, połączoną wspólną ideą. W utworze Adama Mickiewicza znajdują się sceny wybitnie dramatyczne ("Wielka Improwizacja"), ale też groteskowe (scena z diabłami podczas egzorcyzmów) oraz niemal sielankowe ("Widzenie Ewy"). W scenach wizyjnych góruje mesjaniczna wizja zmartwychwstania Polski i odkupienia przez nią grzechów świata. Połączenie realizmu z mistyką, rzeczywistości z fantastyką, synkretyzm rodzajowy, luźna budowa scen, muzyczne wkładki to cechy dramatu romantycznego, którego "Dziady", obok "Fausta" Goethego czy dramatów Byrona, uznawane są za najwybitniejsze osiągnięcie w skali europejskiej. "Dziady" po raz pierwszy wystawione zostały w teatrze krakowskim 31 X 1901 roku w inscenizacji Stanisława Wyspiańskiego.