Cechy twórczości Franza Kafki

Utwory pisarza to bardzo indywidualne spojrzenie na rzeczywistość, podobnie jak dzieła Prousta i Joyce'a. U pierwszego jednak to subiektywne spojrzenie na rzeczywistość realną, u drugiego wizja świata ujrzanego jako chaos, u Franza Kafki natomiast to świat jawiący się jako koszmar.

Twórczość autora "Procesu" nie ma nic wspólnego z dosłownym opisem przeżyć, mimo że stanowi niezwykle jednorodny w swoim charakterze wyraz psychicznej sytuacji człowieka, który nie jest przystosowany do warunków życia, odczuwa je jako udrękę, jest skazany na samotność i buntuje się przeciwko niej.

Twórczość Franza Kafki jest twórczością wizyjną, która przedstawia zagadkowy świat pełen grozy, ukazany z niezwykłą drobiazgowością i plastyką.

Sens dzieł pisarza jest wieloznaczny. Są one parabolą losów człowieka uwikłanego w świecie zagrażającym jego istnieniu. Nie można stwierdzić jednoznacznie, czy chodzi tu o los jednostki w sensie metafizycznym, czy o poczucie wyobcowania człowieka w świecie, w którym rządy sprawują anonimowe i niebezpieczne siły społeczne.

Utwory Franza Kafki rozgrywają się poza czasem i historią, choć wiele obrazów wskazuje na związek z epoką i problemami społecznymi, wśród których żył ów pisarz.