Publikacja zajmuje się wewnętrzną geometrią kręgu oraz jego położeniem w stosunku do innych, ważnych prehistorycznych obiektów. Autorzy ustalili, że Stonehenge wraz z miejscem, gdzie wydobyto kamienie, i ważną kulturowo wyspą Lundy, tworzą trójkąt Pitagorasa. Podobne zależności zauważono także w ustawieniu samych głazów. Stąd teoria, że twórcy kamiennego kręgu znali się na astronomii, cyklach księżyca i używali zasad geometrii w tworzeniu neolitycznych kalendarzy. Jeśli ta teza jest prawdziwa, twórcy Stonehenge używali ustaleń greckiego matematyka... dwa tys. lat przed jego narodzinami! Sugeruje to, że nie byli prymitywnymi jaskiniowcami i dysponowali głęboką wiedzą w tej dziedzinie. Twierdzenie Pitagorasa najczęściej wykorzystywane jest do obliczenia długości trzeciego boku trójkąta prostokątnego, w sytuacji gdy znane są długości dwóch pozostałych boków. W zewnętrznym kręgu Stonehenge znajdują się cztery głazy tworzące prostokąt. Przecięty po przekątnej tworzy dwa trójkąty o pitagorejskich proporcjach 5:12:13. Natomiast osiem prostopadłych linii, które wybiegają z rogów prostokąta, wskazują na ważne daty w neolitycznym kalendarzu: letniego, zimowego, wiosennego i jesiennego przesilenia. Przez wieki twierdzenie Pitagorasa pozwalało budowniczym na uzyskanie doskonałych kątów prostych, gdy nie dysponowano jeszcze stosownymi narzędziami. Jest ono jedną z podstawowych zasad geometrii i częstym tematem pytań egzaminacyjnych. Bogdan Frymorgen