ME koszykarzy we wrocławskiej Hali Stulecia

Hala Stulecia (po wojnie Ludowa; przed wojną Jahrhunderthalle), wzniesiona w l. 1911-1913, według projektu miejskiego architekta Maksa Berga w stylu wczesnomodernistycznym, miała upamiętniać apel króla Prus Fryderyka Wilhelma do oporu przeciwko Napoleonowi i setną rocznicę Bitwy Narodów pod Lipskiem (1813).

Usytuowana w Parku Szczytnickim, przez wiele lat była jedną z największych, sklepionych budowli żelbetowych na świecie. Kopuła hali o średnicy 67 m, ma 40 metrów wysokości. Ogólnie dostępna powierzchnia - 14 tysiecy m2.

Przed II wojną światową pełniła funkcje wystawiennicze i służyła imprezom masowym, w tym wiecom hitlerowskiej NSDAP, nie wyłączając spotkań z fuehrerem III Rzeszy Adolfem Hitlerem. Lata wojny Hala Stulecia przetrwała bez większych zniszczeń.

Po wojnie halę i przyległe tereny wykorzystano dla zorganizowania Wystawy Ziem Odzyskanych (lipiec - wrzesień 1948) i towarzyszacego jej Światowego Kongresu Intelektualistów w Obronie Pokoju. W czasach PRL urządzano w niej koncerty, m. in. włoskiego piosenkarza Marino Mariniego (śpiewał po polsku słynny przebój - "Nie płacz, kiedy odjadę").

W hali odbywały się także imprezy sportowe. Najważniejsza z nich to XIII mistrzostwa Europy w koszykówce, w których Polacy zajęli drugie mjsce (finał Polska - ZSRR 45:61). Działało też kino "Gigant".

Po 1989 r. hale poddano pewnym pracom modernizacyjnym. Odbywały się imprezy targowe i spektakle operowe. W październiku 2006 r zorganizowano tu wagnerowski Festiwal Operowy (wielkość obiektu pozwalała na wystawianie monumntalnych dzieł operowych).

W maju 1997 r. (VI pielgrzymka do Polski) papież Jan Paweł II prowadził w hali modlitwę ekumeniczną w czasie Kongresu Eucharystycznego.

Już w 1962 r., a ponownie w 1977 r., wpisano halę do rejestru zabytków, wraz z zespołem architektonicznym obejmującym m. in. Pawilon Czterech Kopuł, Pergolę i Iglicę. 13 lipca 2006 r. Hala Stulecia została uznana za obiekt światowego dziedzictwa UNESCO.