Partia Konserwatywna

Podczas I wojny światowej, a także 4 lata po jej zakończeniu, Partia Konserwatywna tworzyła rząd koalicyjny wszystkich partii politycznych Wielkiej Brytanii. Po rozpadzie koalicji odzyskała samodzielną władzę, a następnie zdominowała scenę polityczną w dwudziestoleciu międzywojennym. W wyborach w 1945 roku Partia Konserwatywna poniosła porażkę, a dotychczasowy premier Winston Churchill ustąpił ze stanowiska. Jego miejsce zajął lider Partii Pracy — Clement Attlee.

Po powrocie do władzy w latach 50. XX wieku Partia Konserwatywna nadzorowała boom gospodarczy i stale rosnący dobrobyt narodowy. W latach 60. i 70. musiała uznać wyższość Partii Pracy, jednak po objęciu fotela lidera torysów przez Margaret Thatcher w połowie lat 70. XX wieku został opracowany monetarystyczny program gospodarczy. Przyniósł on sukces Partii Konserwatywnej w wyborach w 1979, 1983 i 1987 roku, dzięki wolnorynkowemu podejściu do rozwiązywania problemów gospodarczych, a także prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych.

W 1990 roku Thatcher straciła władzę na rzecz Johna Majora, który nieoczekiwanie wygrał wybory powszechne w 1992 roku. W latach 1997-2010 torysi byli w opozycji wobec rządów premierów z ramienia Partii Pracy — Tony'ego Blaira oraz Gordona Browna. Torysi odzyskali władzę w 2010 roku, premierami w tym okresie byli David Cameron (2010-2016), Theresa May (2016-2019), Boris Johnson (2019-2022), Liz Truss (2022) oraz Rishi Sunak (od 25 października 2022 roku).

Partia Konserwatywna — program

Partia Konserwatywna w swoim programie głosi postulaty gospodarki wolnorynkowej oraz konserwatyzmu społecznego. Torysi są zwolennikami obecności Wielkiej Brytanii w NATO, jednak to właśnie wielu polityków tej partii było zwolennikami brexitu. Konserwatyści popierają posiadanie przez Wielką Brytanię broni jądrowej. Po atakach terrorystycznych z 11 września 2001 roku Partia Konserwatywna poparła udział Wielkiej Brytanii w inwazji na Irak.