Władysław Raczkiewicz

W 1903 r. Władysław Raczkiewicz ukończył gimnazjum w Twerze (Rosja). Studiował prawo i matematykę na Uniwersytecie Petersburskim. W 1911 r. ukończył Wydział Prawa na Uniwersytecie w estońskim Dorpacie. 

W 1917 r. jako były chorąży armii carskiej Władysław Raczkiewicz zaangażował się w tworzenie polskich formacji wojskowych w Rosji. Na I Ogólnym Zjeździe Wojskowych Polaków w Piotrogrodzie wybrano go przewodniczącym. Honorowym przewodniczącym został Józef Piłsudski. Władysław Raczkiewicz był prezesem Naczelnego Polskiego Komitetu Wojskowego, który po zwycięstwie bolszewików przeniósł się do Mińska.

Władysław Raczkiewicz współdziałał z Radą Regencyjną. Podczas I wojny światowej, jako poddany cara, został zmobilizowany do armii rosyjskiej i przydzielony do Sztabu Frontu Zachodniego. W 1918 roku był członkiem Rady Naczelnej Polskich Sił Zbrojnych w Kijowie, a od grudnia 1918 roku w Wojsku Polskim, w 10. Pułku Ułanów Dywizji Litewsko-Białoruskiej.

W 1918 roku Władysław Raczkiewicz brał udział w obronie Mińska przed bolszewikami, a w 1920 roku dowodził ochotniczym oddziałem kresowym walczącym o Wilno. Od 16 maja 1919 roku był zastępcą Komisarza Generalnego Ziem Wschodnich, 25 września 1920 roku został szefem Zarządzania Terenów Przyfrontowych i Etapowych. W grudniu 1920 roku został delegatem przy Rządzie Litwy Środkowej w Wilnie. Funkcję tę pełnił do 27 czerwca 1921 roku.  

Po odbyciu służby wojskowej Władysław Raczkiewicz został adwokatem w Mińsku.

W czasie studiów w Petersburgu, wstąpił do nielegalnej Organizacji Młodzieży Narodowej, a później do Związku Młodzieży Polskiej "Zet". W 1921 roku Władysław Raczkiewicz został ministrem spraw wewnętrznych. Był nim mianowany jeszcze dwukrotnie (w latach 1925-1926 i 1936).

W latach 1921-1939 pełnił funkcję wojewody - kolejno: nowogrodzkiego, wileńskiego, krakowskiego i pomorskiego. W 1930 roku został senatorem z listy Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem (BBWR), a następnie marszałkiem Senatu. Od 1934 roku pełnił funkcję prezesa Światowego Związku Polaków z Zagranicy. 

W chwili wybuchu II wojny światowej Władysław Raczkiewicz został wojewodą pomorskim. 5 września 1939 roku, kiedy wojska niemieckie zajmowały Toruń, Władysław Raczkiewicz opuścił Polskę i udał się do Francji. Po klęsce września 1939 roku na podstawie artykułu 13. i 24. Konstytucji kwietniowej z 1935 roku, został mianowany przez Ignacego Mościckiego następcą na stanowisku prezydenta po rezygnacji z tego urzędu Bolesława Wieniawy-Długoszowskiego. 

30 września 1939 roku Władysław Raczkiewicz został zaprzysiężony na Prezydenta RP na Uchodźstwie. Po klęsce Francji w czerwcu 1940 roku, przeniósł się wraz z rządem do Wielkiej Brytanii. Przeciwny układowi Sikorski-Majski z 30 lipca 1941 roku, groził ustąpieniem z urzędu.

Po objęciu urzędu prezydenta mianował premierem gen. Władysława Sikorskiego, a po jego śmierci Stanisława Mikołajczyka. Po konferencji jałtańskiej wielkie mocarstwa koalicji cofnęły uznanie rządowi Rzeczypospolitej na uchodźstwie. 6 czerwca 1947 r. Władysław Raczkiewicz zmarł, desygnując przedtem na stanowisko prezydenta Augusta Zaleskiego.

Władysław Raczkiewicz był synem sędziego Józefa Łukaszewicza i wnukiem uczestnika Powstania Styczniowego, który po konfiskacie majątku i zesłaniu na Syberię został osiedlony na Kaukazie.

We wrześniu 1912 r. poślubił swoją kuzynkę Jadwigę (zezwolenie na ślub uzyskali od papieża). Byli bezdzietnym małżeństwem.

Władysław Raczkiewicz zmarł na białaczkę 6 czerwca 1947 r. w walijskim sanatorium w Ruthin. Pochowany został na Cmentarzu Lotników Polskich w Newark w Wielkiej Brytanii.