Najważniejszy Prezent

Wielu rodziców wie, że wcale nie przesadzam, choć oczywiście nie jest prawdą, że do tego typu wydarzeń sprowadza się I Komunia Święta ośmiolatków. Proboszczowie się starają, katechetki się starają i część rodziców też się stara. Ta druga część - niestety - interesuje się jedynie przyjęciem i otoczką, przygotowanie duchowe zostawiając Kościołowi.

Moje doświadczenia rodzinne mówiły mi, że niemal niemożliwe jest odizolowanie dziecka od świeckiego charakteru, jakiego nabrały uroczystości I Komunii Świętej. Centrum tego wielkiego dnia staje się suto zastawiony stół, przy którym siedzi obskakiwane przez wszystkich dziecko - książę/księżniczka. Głównym jego zadaniem tego dnia jest odbieranie prezentów od krewnych i liczenie pieniędzy, a najważniejszym tematem nadchodzącego tygodnia w szkole jest omawianie podarunków i ich wartości. Na szczęście moja córka postanowiła nie czekać na Jezusa do II klasy. Zapragnęła Go już wcześniej.

Wcześniej do Jezusa

Nie miałam pojęcia o istnieniu praktyki wczesnej Komunii Świętej, kiedy czteroletnia Nina podczas przyjmowania przez nas Ciała Jezusa wyraźnie smutniała. Była bardzo żywym dzieckiem i zwykle podczas trwania Mszy Świętej biegała, ale gdy przystępowaliśmy z mężem do Komunii, szeptała nam do ucha, że ona też chce. Kiedy jej wytłumaczyliśmy, że musi jeszcze poczekać, posmutniała i zdarzało się, że płakała z tego powodu. Powtarzało się to co tydzień. Byłam pewna, że nie chodzi tu o dziecięcą zazdrość ("inni mogąb a ja nie"), a nasza córka doskonale wiedziała, że nie jest to zwykły opłatek tylko Ciało Pana Jezusa. Skąd wiedziała? Powiedzieliśmy jej kiedyś, a ona uwierzyła.

To dorośli chcą wszystko pojąć rozumem, a dziecko po prostu wie, że tak jest i już. Rok później znajomy ksiądz powiedział nam o możliwości przystąpienia do wczesnej Komunii Świętej. Długo rozważaliśmy z mężem, czy rzeczywiście będzie to dla naszej córki najlepsze. Nina wiedziała, co dzieje się podczas Przeistoczenia, miała piękną dziecięcą wiarę w to, że Jezus ją kocha, że troszczy się o naszą rodzinę, a nawet opowiadała o tym dzieciom w przedszkolu. Przede wszystkim miała zaś ogromne pragnienie przyjęcia Jezusa w Chlebie Eucharystycznym. Jednak podczas Mszy Świętej nie potrafiła usiedzieć w miejscu ani minuty. Mieliśmy z mężem wrażenie, że powinniśmy dać jej czas, żeby dojrzała, by zatrzymała się na chwilę choćby podczas modlitwy Ojcze nasz. Pomysł wczesnej Komunii św. odżył, gdy Nina była w I klasie.

Pojednanie

Przez kilka miesięcy raz w tygodniu jeździliśmy na katechezy, które prowadziła wspaniała i niezwykle ciepła katechetka. W grupie było sześcioro dzieci i ich rodzice, którzy zawsze przysłuchiwali się katechezie. Nina uwielbiała te spotkania: było dużo śmiechu, radości i modlitwy. To, co przede wszystkim było widoczne, to zaangażowanie rodziców w przygotowanie. Razem z dzieckiem prowadziliśmy zeszyt rysując i przypominając sobie, o czym była mowa na katechezie. Całą rodziną wieczorami odmawialiśmy Różaniec. Wiedzieliśmy, że nasz dom oczekuje na coś bardzo ważnego, że nasze dziecko czeka - naprawdę czeka - na wielki dzień.

Wczesne Komunie św. odbywają się zazwyczaj w Wielki Czwartek. Tydzień przedtem dzieci przystąpiły do pierwszej spowiedzi - to było wielkie święto. Zdarza się w tradycyjnym przygotowaniu do I Komunii Świętej, że sakrament pojednania traktuje się marginalnie, przejściowo lub pomocniczo. Nacisk kładzie się na odróżnianie dobra od zła i sporządzaniu listy grzechów, ale zapomina się o tym, że ten sakrament to przede wszystkim przebaczenie, dziecko w nim właśnie doznaje tego, że Bóg kocha je pomimo "listy" grzechów. Tego dnia pościliśmy i modliliśmy się, chcieliśmy aby nasze dziecko zapamiętało ten moment na zawsze: Pan Bóg przebacza człowiekowi. Z tej okazji kupiliśmy naszej córce nową sukienkę, a po spowiedzi poszliśmy całą rodziną do kawiarni na lody. Było przecież z czego się radować!

Jezus i fartuszek

I Komunia Święta była przede wszystkim wydarzeniem rodzinnym. Moja córka nie przeżywała jej w tłumie koleżanek, ale między nami: rodzicami i młodszym bratem. Przed wejściem do kościoła rodzice błogosławili swoje dzieci. Przez całą Mszę św. Nina siedziała między nami w ławce. Komunię św. też przyjmowaliśmy razem. Nigdy tego nie zapomnimy.

Ponieważ był to Wielki Czwartek nie mogło być mowy o żadnym przyjęciu, poza tym ten dzień miał być przeżyciem spotkania z Jezusem, a nie czasem imprezy. Moja córka była szczęśliwa - autentycznie i szczerze szczęśliwa - bo przyjęła do swego serca Ciało i Krew Jezusa Chrystusa. Wiedziała, że to jest najważniejszy prezent w jej życiu.

Katechetka powiedziała dzieciom, że w domu dostaną od rodziców jeszcze jeden prezent - fartuszek. Wieczorem, po Mszy św. pojechaliśmy razem z chrzestnymi Niny do domu na skromną kolację, a Nina założyła na albę fartuszek i usługiwała nam przy stole. Teraz mogła stać się jak Jezus Chrystus - służyć drugiemu z miłości do niego. Zapewniam, że nie traktowała tego jako kary, wręcz przeciwnie! Nigdy nie widziałam jej bardziej szczęśliwej niż w Wielki Czwartek 2004 roku.

Na tort przyszedł czas w Święta Wielkanocne, a na naukę na pamięć katechizmu rok później - razem z całą klasą. Ominęło ją ekscytowanie się prezentami, tak naprawdę nie miała nawet pojęcia o tym, że się je z tej okazji dostaje. Ona przecież dostała prezent, ten najważniejszy!

Natalia Budzyńska