Obozowa rzeczywistość w opowiadaniach Borowskiego

Niektórzy więźniowie giną natychmiast, inni, zanim podzielą los zabitych, mają do spełnienia określone funkcje. Do ich zadań należy przygotowywanie posiłków, segregowanie rzeczy przywiezionych transportami, pilnowanie innych przy pracy, usuwanie ciał zamordowanych. W Auschwitz prowadzi się okrutne eksperymenty medyczne na młodych kobietach (sztuczne zapłodnienia, zarażanie różnorodnymi chorobami, przeprowadzanie zabiegów chirurgicznych). Warunki życia w obozie są niezwykle trudne, wręcz nieludzkie. Brud, prycze zastępujące łóżka, zimne baraki, choroby i stale towarzyszący głód to obozowa rzeczywistość. Ludzie każdego dnia stykają się ze śmiercią, a w tym odizolowanym świecie mają miejsce różne przerażające rzeczy. Abramek z uśmiechem na twarzy opowiada o straszliwej metodzie rozpalania ognia w kominie, która polega na połączeniu główek czworga dzieci i zapaleniu ich włosów. Obóz jest zorganizowanym systemem pracy i uśmiercania ludzi. Ból, strach, zbrodnia, wyzysk to codzienność, która przestała robić wrażenie na więźniach. Zamierają naturalne odruchy uczuciowe oraz solidarność między ludźmi. System obozowy działa sprawnie i szybko, życie człowieka nie ma tam najmniejszego znaczenia. Więźniowie swój los potrafią przewidzieć: ciężka praca, choroby, głód i pragnienie, ewentualnie szpital, na koniec komora gazowa i piec krematoryjny.