"Makbet" dramatem szekspirowskim

Najbardziej charakterystycznymi cechami tego gatunku są: - zerwanie z klasyczną zasadą trzech jedności: czasu, miejsca i akcji (w dramacie antycznym akcja musiał zamknąć się maksymalnie w dwudziestu czterech godzinach, była jednowątkowa, a wydarzenia działy się w jednym miejscu; u Szekspira akcję poszczególnych aktów oddziela kilka tygodni lub nawet lat, wydarzenia dzieją się w różnych miejscach, pojawiają się też epizody), - zerwanie z zasadą decorum (w "Makbecie" pojawiają się wyrazy potoczne, czasem nawet wulgarne; śmierć bohaterów natomiast rozgrywa się na oczach publiczności), - zerwanie z zasadą jedności estetyk (u Szekspira tragizm przeplata się z komizmem), - brak chóru (bohaterowie "Makbeta" komentują wydarzenia w monologach, autor nie narzuca czytelnikowi interpretacji, brak chóru prowadzi też do zdynamizowania przebiegu zdarzeń w utworze), - sceny zbiorowe (w dramacie antycznym na scenie mogły pojawić się jednocześnie tylko trzy osoby, a jedynie w wyjątkowych sytuacjach czwarta postać tzw. postać niema; w "Makbecie" istnieją sceny zbiorowe, np. batalistyczne), - wprowadzenie postaci fantastycznych (w dramacie szekspirowskim pojawiają się postaci czarownic wywiedzione z folkloru, duchy odwiedzające żywych oraz niezwykłe zjawiska natury), - skłonność do analizy zachowań bohaterów (postaci przedstawieni są w różnych okolicznościach, dzięki czemu odsłania się świat ich przeżyć; odbiorca poznaje bohaterów na podstawie ich działań, myśli i stosunku do innych osób).