Prasa ujawnia kolejnych członków NSDAP

Do tego ugrupowania należeli także: były rzecznik rządu Peter Boenisch oraz filozof Hermann Luebbe - twierdzi redakcja, powołując się na dane z archiwum federalnego w Berlinie.

Ehmke oświadczył, że nic nie wie o swojej przynależności do NSDAP.

Zarówno on, jak i Luebbe zaprzeczają, jakoby złożyli wnioski o wstąpienie do partii. Natomiast Eppler przyznał, że decyzja o przyjęciu "nie zapadła wbrew jego woli". "Akceptowałem to, takie były czasy" - powiedział "Focusowi".

81-letni Eppler był w latach 1968-1974 ministrem ds. współpracy gospodarczej. Do roku 1989 zasiadał we władzach SPD. Do dziś uważany jest za jednego z czołowych ideologów niemieckiej socjaldemokracji, krytycznym wobec Ameryki i opowiadającym się za rozbudową państwa opieki społecznej.

O rok młodszy Ehmke należał do najbliższych współpracowników kanclerza Willy'ego Brandta. W roku 1969 kierował resortem sprawiedliwości, był szefem urzędu kanclerskiego, a następnie ministrem badań naukowych. W drugiej połowie lat 70. sprawował funkcję rzecznika ds. polityki zagranicznej SPD. Związany z koncernem Springera Boenisch był w latach 1983-1985 rzecznikiem rządu Helmuta Kohla.

Dwa tygodnie temu media poinformowały o przynależności do NSDAP wybitnych pisarzy - Martina Walsera i Siegfrieda Lenza, a także satyryka Dietera Hildebrandta. Oni też utrzymują, że nic o tym nie wiedzieli. Historycy, na których powołują się tygodniki "Focus" i "Der Spiegel", powątpiewają, by możliwe było przyjęcie do partii bez złożenia własnoręcznego podpisu.

W minionych latach wyszło na jaw, że do NSDAP należeli także pisarze i literaturoznawcy - Walter Jens, Walter Hoellerer i Peter Wapnewski. Opinię publiczną w Niemczech i Polsce zbulwersowało wyznanie noblisty Guentera Grassa, że w końcowej fazie wojny należał do formacji Waffen-SS.

NSDAP powstała w 1919 roku. Dwa lata później jej przewodniczącym został Adolf Hitler. Nacjonalistyczna i rasistowska partia oparta była na zasadzie wodzostwa. Po zdobyciu przez Hitlera władzy w 1933 roku NSDAP, licząca początkowo kilkudziesięciu członków, stała się partią masową, w 1944 roku liczyła 8,5 mln członków. Jej kierownictwo uznane zostało w procesie norymberskim za organizację przestępczą.