Dzieciństwo oraz wczesną młodość spędził na Ukrainie. W Kijowie ukończył gimnazjum klasyczne oraz studia prawnicze w roku 1901. Po powrocie do Warszawy poeta wprowadzony został w życie literackie przez wuja, A. Langego. W latach 1903 - 1906 oraz 1912 - 1914 Leśmian przebywał we Francji, tam też poślubił malarkę, Zofię Chylińską. W roku 1911 był współzałożycielem i reżyserem nowatorskiego Teatru Artystycznego w Warszawie. W czasie wojny poeta mieszkał w Łodzi, gdzie był kierownikiem Teatru Polskiego. W roku 1918 osiadł w Hrubieszowie i tam pracował jako notariusz, a następnie rejent. W roku 1922 przeniósł się do Zamościa. Bolesław Leśmian początkowo był mało znany, ignorowany przez wiodące środowiska literackie. W latach trzydziestych zaczął zdobywać uznanie, czego dowodem był jego wybór do Akademii Literatury w 1933 roku. Dwa lata później poeta przeniósł się do Warszawy i tam spędził ostatnie lata życia. Bolesław Leśmian zadebiutował najprawdopodobniej w roku 1895 na łamach czasopisma "Wędrowiec" (wiersz "Sekstyny"). Od 1901 roku współpracował z "Chimerą", przyjaźnił się z Z. Przesmyckim (Miriamem). W młodości uprawiał też poezję w języku rosyjskim (np. poemat "Pieśni przemądrej Wasylisy" oraz cykl "Księżycowe upojenie" w latach 1906 - 1907 drukowane były w moskiewskich pismach "Zołotoje runo" i "Wjesy"). Poeta wydał za życia trzy tomy poezji: "Sad rozstajny" (1912 rok), "Łąka" (1920 rok), "Napój cienisty" (1936 rok). Niedługo po jego śmierci ukazał się tom - "Dziejba leśna" (1938 rok). Po wojnie odnaleziono kilka dramatów, wśród których ważną pozycję zajmują dramaty mimiczne (zapisy pantomim): "Skrzypek Opętany" oraz "Pierrot i Kolombina". Wokół poezji Bolesława Leśmiana