Koncepcja narratora jest tym, co różni "Chłopów" od klasycznego eposu. Utożsamia on się z bohaterami, jest wrośnięty w środowisko wiejskie i zaangażowany w jego sprawy. "Chłopi" to powieść modernistyczna, choć nietypowa. Występujące w niej tendencje modernistyczne umieszczone są w realistycznie zarysowanej przestrzeni. Realizm dzieła ujawnia się przede wszystkim w przedstawieniu ówczesnej wsi, jej struktury społecznej, a także obyczajów, obrzędów kultury chłopskiej. Tendencje modernistyczne w dziele to impresjonizm (w opisie jesiennego pola pisarz podaje określenia barw: "kobiety czerwieniły się na polach", "popielate zagony rdzawiły się", "jarzębiny o krwawych głowach"; wrażenia słuchowe są równie bogato prezentowane; proza w tych opisach ulega liryzacji, a także subiektywizacji). W opisach nędzy czy uniesień miłosnych pojawia się naturalizm. Symbolizm natomiast prezentowany jest w kilku scenach, ale przede wszystkim w obrazie śmierci Boryny. Jego ostatni siew ma wymiar symboliczny (odwołuje się do koncepcji mitycznych). Można to interpretować jako potwierdzenie związku człowieka z naturą, związku, który jest nierozerwalny lub jako odwołanie się do mitu ziemi, która daje początek wszystkiemu. "Chłopi" Władysława Reymonta posiadają strukturę otwartą, występuje w nich przemieszanie fragmentów epickich z lirycznymi, język postaci jest zindywidualizowany. To także cechy typowe dla powieści modernistycznej. Dzieło to jest jednym z największych epopei poświęconych życiu wiejskiemu.