Unia Demokratyczna

Partia została formalnie założona 2 grudnia 1990 roku jako frakcja parlamentarna, a jej kongres zjednoczeniowy odbył się w maju 1991 roku. W skład Unii Demokratycznej weszły środowiska wspierające kampanię prezydencką Tadeusza Mazowieckiego, Forum Prawicy Demokratycznej oraz Ruch Obywatelski Akcja Demokratyczna.

Przewodniczącym partii został Tadeusz Mazowiecki, który pełnił tę funkcję przez cały okres działalności ugrupowania.

Unia Demokratyczna startowała w dwóch wyborach parlamentarnych - w 1991 roku uzyskała 12,3 proc. głosów (62 mandaty poselskie i 21 senatorskich), a w 1993 roku zdobyła 10,59 proc. głosów, uzyskując 74 mandaty w Sejmie i 4 w Senacie.

W 1994 roku partia połączyła się z Kongresem Liberalno-Demokratycznym, tworząc Unię Wolności.

Unia Demokratyczna była partią o charakterze centrowym, odwołującą się do tradycji "Solidarności" i wartości chrześcijańskich. Ugrupowanie miało zróżnicowane zaplecze ideowe, łącząc polityków o poglądach socjaldemokratycznych, socjalliberalnych, chadeckich i konserwatywnych.

Unia Demokratyczna opowiadała się za demokratycznym ustrojem parlamentarnym, silnym samorządem lokalnym i społeczną gospodarką rynkową. Partia kładła nacisk na ochronę praw obywatelskich, budowę państwa prawa oraz pełne uczestnictwo Polski w integracji europejskiej.

W partii działały różne frakcje, m.in. Społeczno-Liberalna oraz Prawicy Demokratycznej. Unia Demokratyczna reprezentowała głównie środowiska miejskie, w szczególności inteligencję, przedsiębiorców i ludzi związanych z kulturą.

Unia Demokratyczna odegrała istotną rolę w kształtowaniu polskiej sceny politycznej w pierwszych latach po transformacji ustrojowej. W latach 1992-1993 była głównym ugrupowaniem koalicji rządowej, współtworząc Radę Ministrów pod kierownictwem Hanny Suchockiej.

Unia Demokratyczna aktywnie wspierała ideę "Paktu dla Polski" - umowy społecznej między rządem, pracodawcami i związkami zawodowymi, mającej na celu rozwiązanie najważniejszych problemów społecznych i gospodarczych. UD opowiadała się za stopniową modernizacją kraju i integracją z Europą Zachodnią.

W 1993 roku, po przegranych wyborach, Unia Demokratyczna znalazła się w opozycji wobec rządu Waldemara Pawlaka. Mimo spadku poparcia, partia zachowała znaczącą pozycję w Sejmie i Senacie.

Działalność Unii Demokratycznej zakończyła się w 1994 roku, kiedy to połączyła się z Kongresem Liberalno-Demokratycznym, tworząc Unię Wolności - nowe ugrupowanie, które kontynuowało jej program polityczny.