O. prof. Mieczysław Albert Krąpiec

- Zmarł rano w lubelskim klasztorze dominikanów, gdzie mieszkał - powiedziała rzeczniczka KUL Beata Górka.

O. Krąpiec urodził się w 1921 r. w Berezowicy Małej na Podolu. W 1939 r. ukończył gimnazjum w Tarnopolu i w tym samym roku wstąpił do zakonu dominikanów w Krakowie. W czasie okupacji studiował w dominikańskim Instytucie Filozoficzno-Teologicznym w Krakowie. Po przyjęciu święceń kapłańskich w 1945 r. podjął studia na Wydziale Teologicznym KUL, a w 1951 r. rozpoczął pracę naukową na wydziale filozoficznym tej uczelni. W 1957 r. obronił pracę habilitacyjną, w 1962 r. uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1968 profesora zwyczajnego.

Był głównym twórcą tzw. lubelskiej szkoły filozoficznej. W swojej pracy naukowej koncentrował się przede wszystkim na teorii bytu Arystotelesa i św. Tomasza z Akwinu, łączył filozofię starożytną ze średniowieczną. Pod jego kierunkiem napisano około 150 prac magisterskich i przeszło 50 dysertacji doktorskich. Zainicjował powstanie pierwszej w Polsce Powszechnej Encyklopedii Filozofii i kierował jej Komitetem Naukowym; do 2007 r. ukazało się siedem tomów tego wydawnictwa.

O. Krąpiec pełnił m.in. funkcję dziekana Wydziału Filozofii Chrześcijańskiej KUL, a w 1970 r. objął funkcję rektora tej uczelni i sprawował ją przez pięć kadencji, do 1983 r. Katolicki Uniwersytet Lubelski był wtedy jedyną niepaństwową wyższą uczelnią w bloku wschodnim.