Świat przedstawiony w dramacie Witkacego jest zdeformowany. Na plan pierwszy wysuwa się groteska. Jest to jedna z form przedstawienia świata, która go tak konstruuje, aby nie odpowiadał ogólnoludzkim wyobrażeniom i prawidłowościom rządzącym rzeczywistością. Groteska zestawia przeciwstawne elementy: komizm i tragizm, piękno i brzydotę, fantastykę i realizm. Wprowadza absurd, który wynika z braku zasad rządzących światem przedstawionym, a świat ten nie poddaje się logicznej interpretacji.
Stanisław Ignacy Witkiewicz odwołuje się do realizmu życia, ale ukazuje je w karykaturze, poddaje deformacji. Nie tylko przedstawione zdarzenia (między innymi zdemaskowanie Chochoła, uwięzienie Księżnej w klatce, śmierć prokuratora - psa z pożądania) są zdeformowane. Postaci również są groteskowe. Szewcy na przykład używają skomplikowanych pojęć, orientują się w zagadnieniach psychologicznych i filozoficznych. Księżna to postać o cechach przejaskrawionych, egzystuje wyłącznie dla seksu i władzy. Prokurator Scurvy chyba w największym stopniu podlega groteskowej deformacji. Z przedstawiciela władzy staje się skomlącym i uległym psem, opanowanym przez zwierzęcą namiętność.
Język dramatu to mieszanina wulgaryzmów, neologizmów, stylu naukowego, gwary. Przejaskrawienie, wyolbrzymienie, przesada to podstawa groteskowej deformacji świata w "Szewcach".
