<div></div><h2>Partia Pracy - początki</h2><div><b>Partia Pracy</b> powstała pod koniec XIX wieku, odpowiadając na zapotrzebowanie na nową partię polityczną, która reprezentowałaby interesy i potrzeby miejskiej klasy robotniczej. <b>W 1922 r. stała się drugą siłą w parlamencie i z czasem na trwałe zastąpiła Partię Liberalną w roli głównego przeciwnika Partii Konserwatywnej w brytyjskim dwupartyjnym systemie politycznym. </b><br /></div><div><h2>Partia Pracy u władzy</h2>W 1929 r. <b>Partia Pracy</b> po raz pierwszy <b>wygrała wybory do Izby Gmin.</b> Laburzyści tworzyli jeszcze rząd w latach 1945–1951, 1964–1970 i 1974–1976 (premier <b>Harold Wilson</b>) oraz 1976–1979 (<b>James Callaghan</b>), po czym pozostawali w opozycji przez 18 lat. <b>Partia Pracy</b> powróciła do władzy dopiero w 1997 r. pod przewodnictwem <b>Tony’ego Blaira</b>, który dokonał zdecydowanej modernizacji partii. Kolejne wygrane <b>Partii Pracy</b> w wyborach parlamentarnych w Wielkiej Brytanii miały miejsce <b>w 2001 i 2005 r. </b></div><div><br /></div><div>Do <b>Partii Pracy</b>, oprócz członków indywidualnych, należą organizacje afiliowane – to m.in. związki zawodowe, organizacje zawodowe, stowarzyszenia socjalistyczne, a także towarzystwa społeczne. <b>Dominującą część członków stanowią związkowcy.</b> W 2018 r. <b>Partia Pracy</b> miała ponad 518 tys. członków i <b>była największą partią polityczną w Wielkiej Brytanii. </b></div><div><br /></div><div>W 2020 r. przewodniczącym <b>Partii Pracy</b> został brytyjski prawnik<b> Keir Starmer</b>, który zastąpił na tym stanowisku <b>Jeremy’ego Corbyna.</b></div>