Partia Pracy

Partia Pracy powstała pod koniec XIX wieku, odpowiadając na zapotrzebowanie na nową partię polityczną, która reprezentowałaby interesy i potrzeby miejskiej klasy robotniczej. W 1922 r. stała się drugą siłą w parlamencie i z czasem na trwałe zastąpiła Partię Liberalną w roli głównego przeciwnika Partii Konserwatywnej w brytyjskim dwupartyjnym systemie politycznym.

Partia Pracy u władzy

W 1929 r. Partia Pracy po raz pierwszy wygrała wybory do Izby Gmin. Laburzyści tworzyli jeszcze rząd w latach 1945–1951, 1964–1970 i 1974–1976 (premier Harold Wilson) oraz 1976–1979 (James Callaghan), po czym pozostawali w opozycji przez 18 lat. Partia Pracy powróciła do władzy dopiero w 1997 r. pod przewodnictwem Tony’ego Blaira, który dokonał zdecydowanej modernizacji partii. Kolejne wygrane Partii Pracy w wyborach parlamentarnych w Wielkiej Brytanii miały miejsce w 2001 i 2005 r. 

Do Partii Pracy, oprócz członków indywidualnych, należą organizacje afiliowane – to m.in. związki zawodowe, organizacje zawodowe, stowarzyszenia socjalistyczne, a także towarzystwa społeczne. Dominującą część członków stanowią związkowcy. W 2018 r. Partia Pracy miała ponad 518 tys. członków i była największą partią polityczną w Wielkiej Brytanii. 

W 2020 r. przewodniczącym Partii Pracy został brytyjski prawnik Keir Starmer, który zastąpił na tym stanowisku Jeremy’ego Corbyna.