Pierwsza wersja tych rakiet nosząca nazwę Fateh-110 weszła na uzbrojenie w 2002 roku. Stanowiła modyfikację irańskiego niekierowanego pocisku ziemia-ziemia Zelzal-2, powstałą poprzez zamontowanie w nim bezwładnościowego systemu naprowadzania na cel. Rodzina pocisków Zelzal (Trzęsienie Ziemi) wywodzi się z kolei od znanego radzieckiego artyleryjskiego pocisku rakietowego Łuna-M (w terminologii NATO FROG-7). W porównaniu z Fateh-110 zaprezentowana po raz pierwszy w 2015 roku wersja 313 ma zasięg zwiększony z 300 do 500 kilometrów dzięki wykorzystaniu paliwa nowego rodzaju, ale pod względem konstrukcyjnym pozostała praktycznie niezmieniona. Pociski Fateh-110 mają długość 8,9 metrów i masę startową 3,5 tony, a silnik rakietowy na stały materiał pędny zapewnia im maksymalną prędkość 3,5 Macha. Irańczycy twierdzą, że Fateh-110 trafia w cel z dokładnością zaledwie trzech metrów. Rakiety Zelzal i Fateh startują z samobieżnych wyrzutni kołowych, najczęściej są to przebudowane trzyosiowe ciężarówki Mercedes-Benz.