Informację o otrzymaniu Nagrody Nobla za udział w odkryciu wirusa HIV Barre-Sinoussi odebrała w Kambodży, gdzie przebywa jako członek francuskiej Narodowej Agencji ds. Badań nad AIDS (w ramach programu analizującego współwystępowanie zakażeń HIV z gruźlicą). W rozmowie telefonicznej z agencją France Inter badaczka przyznała, że jej życie dzieli się na to sprzed odkrycia HIV w 1983 r. i na życie po jego odkryciu. Zaznaczyła też, że kiedy 25 lat temu razem z Lucem Montagnierem wyizolowali HIV, wiedzieli, iż jest to ważne odkrycie, ale nie zdawali sobie sprawy z tego, jakie rozmiary przybierze epidemia AIDS. - Naiwnie myśleliśmy, że odkrycie to pozwoli nam szybko zdobyć więcej informacji na temat wirusa, opracować testy diagnostyczne - co się udało, oraz stworzyć metody terapii, co w dużym stopniu również się powiodło, a przede wszystkim opracować szczepionkę, która zapobiegnie globalnej epidemii - powiedziała agencji AP. Jej zdaniem, rozpoczęcie badań nad szczepionką można, jak dotąd, nazwać serią porażek, porażek, które wynikają ze złożonego oddziaływania tego wirusa z organizmem człowieka. Francoise Barre-Sinoussi urodziła się 30 lipca 1947 r. w Paryżu. Na początku lat 70. XX wieku rozpoczęła pracę naukową w Instytucie Pasteura w Paryżu. Niemal od początku swojej naukowej kariery skupiła się na problematyce związanej z retrowirusami, do których należy też HIV (ludzki wirus nabytego zespołu niedoboru odporności, AIDS). Jej wiedza w tej dziedzinie przyczyniła się w istotny sposób do odkrycia w 1983 r. - razem z Montagnierem - retrowirusa HIV wywołującego AIDS. Dzięki temu, możliwe stało się szybkie opracowanie testów diagnostycznych na obecność HIV, a później również leków spowalniających rozwój infekcji tym wirusem. Pomogło to powstrzymać szerzenie się epidemii HIV/AIDS w krajach dobrze rozwiniętych. Jednak w krajach biednych i rozwijających się, a zwłaszcza w krajach Afryki subsaharyjskiej, których nie stać na leki antyretrowirusowe, AIDS ciągle zbiera ogromne żniwo. Aby zmienić tę sytuację, Barre-Sinoussi zapoczątkowała w latach 80. współpracę z krajami słabo rozwiniętymi. Nieustannie pracuje nad przełożeniem badań podstawowych na praktykę kliniczną tak, by osiągnąć poprawę w zakresie prewencji, opieki medycznej i leczenia osób zakażonych HIV. Obecne jej badania dotyczą związku między wrodzonymi mechanizmami obronnymi pacjenta a przebiegiem infekcji HIV oraz mechanizmów przekazywania wirusa dzieciom przez kobiety ciężarne i karmiące. Jest aktywnym członkiem organizacji, których działalność skupia się wokół AIDS; pracowała m.in. jako konsultantka ds. AIDS dla Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) oraz dla UNAIDS, programu ONZ ds. epidemii HIV/AIDS. W r. 1998 została szefem własnego laboratorium w Instytucie Pasteura. Jest współautorką ponad 200 naukowych publikacji; brała udział w ponad 250 międzynarodowych konferencjach naukowych i wykształciła wielu młodych badaczy.