Dzień Polonii i Polaków za Granicą przypomina rodakom żyjącym na obczyźnie o ich korzeniach i pomaga w zachowaniu świadomości narodowej. Najliczniejsza grupa emigracji polskiej i osób polskiego pochodzenia żyje w Stanach Zjednoczonych. Inne duże skupiska Polonii to: Brazylia, Kanada, Wielka Brytania, Francja, Niemcy, Litwa, Białoruś i Ukraina. Dzień Polonii i Polaków za Granicą został ustanowiony w 2001 roku uchwałą Senatu Rzeczypospolitej Polskiej, w dowód uznania dla Polonii i Polaków za ich dorobek i wkład w odzyskaniu przez Polskę niepodległości. Jest uroczyście obchodzony we wszystkich środowiskach polonijnych na świecie. Uchwała przyjęta w 2001 roku przez senatorów określa politykę państwa wobec Polaków przebywających za granicą. Mówi o zapewnieniu im praw mniejszości narodowej, rozwijaniu ojczystego języka i promowaniu polskiej kultury. Zgodnie z uchwałą, konstytucyjnym opiekunem diaspory jest Marszałek Senatu. Według danych szacunkowych, poza terytorium Polski mieszka do 21 milionów Polaków i osób pochodzenia polskiego. Najwięcej naszych rodaków, bo blisko 10 milionów, mieszka w Stanach Zjednoczonych. W Niemczech przebywa blisko 2 miliony Polaków, we Francji - około 1 miliona i na Białorusi blisko 700 tysięcy. Polscy emigranci pochodzą z kilku fal migracji. Pierwsza miała miejsce po powstaniach narodowych w XIX wieku, głównie do Francji, Wielkiej Brytanii, Szwajcarii, Niemiec i Ameryki Północnej. Druga fala, to emigracja zarobkowa w II połowie XIX wieku aż do 1939 roku - robotnicy głównie wyemigrowali do Francji, Belgii i Niemiec, a chłopi do Stanów Zjednoczonych, Kanady, Brazylii i Argentyny. Do kolejnej fali doszło na skutek II wojny światowej oraz z przyczyn politycznych po wojnie. Kolejna emigracja nastąpiła z powodów politycznych i ekonomicznych w latach 80. XX wieku. Ostatnia fala to emigracja zarobkowa po 1989 roku, głównie do Wielkiej Brytanii, Irlandii, Niemiec, Austrii, Włoch, Kanady i Stanów Zjednoczonych.