Główne alejki parkowe cmentarza mają łącznie długość 12 kilometrów, a alejki boczne i mniejsze uliczki ciągną się w sumie na długość około 60 kilometrów. Na terenie nekropolii liczącej prawie 170 hektarów powierzchni spoczywa ok. 300 tysięcy osób. Na cmentarzu jest ok. 30 pomników, obelisków i tablic, m.in. Tym, co nie powrócili z morza, Pamięci Sybiraków, Armii Krajowej, Pamięci Dzieci Nienarodzonych, Ofiar Hitlerowskich Obozów Koncentracyjnych, Pomnik Braterstwa Broni oraz obelisk Ku Czci Ofiar Stalinizmu. Cmentarz Centralny, dawny Haupt Friedhof, założono w latach 1899-1900. Otwarto go w grudniu 1901 r. Generalny projekt nekropolii opracował szczeciński architekt Wilhelm Meyer-Schwartau. Był on także twórcą neoromańskiej kaplicy głównej (1900-1902). Na cmentarzu powstały oryginalne obiekty sztuki nagrobnej, projektowane przez artystów tej miary co Ernst Barlach, niemiecki rzeźbiarz i grafik. Około 1930 r. powstała modernistyczna kaplica w części zachodniej (rozebrana w 1984 r.). Założenia projektowe szczecińskiego cmentarza są podobne do przyjętych w nekropolii hamburskiej. Połączono różnorodne krajobrazy ogrodowe w układzie owalnych alei. Wschodnia część cmentarza i wzniesione tam budowle nawiązują do idei przeniesienia cmentarzy z miast do ogrodów. Zgodnie z nią, utworzono "ogród umarłych", który miał łączyć piękno krajobrazu, zieleni i architektury. Centralna część cmentarza ma układ tarasowy. Kształt nieregularnej zachodniej części wyznaczają dolinki biegnących równolegle do siebie strumieni: Cichej Wody i Jasnej Wody. Kompozycję przestrzeni tego wielkiego cmentarza-ogrodu, układ sieci dróżek i kwater buduje starannie wkomponowana roślinność. Współtwórcą układu zieleni i pierwszym dyrektorem cmentarza był Georg Hannig (1872-1934). Wychodził on z założenia, że groby powinny być widoczne ze wszystkich stron, dlatego unikał stłoczenia dużej liczby nagrobków. Na cmentarzu rośnie blisko 420 gatunków drzew i krzewów, w tym sporo egzotycznych. Od 1912 r. na Cmentarzu Centralnym obowiązywał regulamin, który określał m.in. wygląd kwater oraz formy mogił i nagrobków. Dzięki żelaznej konsekwencji w jego przestrzeganiu udało się zachować spójność i wierność jednolitym konwencjom estetycznym. Wówczas dopuszczano użycie tylko niektórych rodzajów kamienia, jak wapieni, piaskowców, niepolerowanych granitów. Zakazano umieszczania elementów z porcelany, szklanych płyt, fotografii, wieńców z perełek. Jednym z najpiękniejszych zabytków cmentarza jest kaplica, składająca się z nawy głównej i dwóch naw bocznych, będących swoim lustrzanym odbiciem. Przed kaplicą jest basen z fontanną, a dalej cmentarz wojenny z równiutkimi szpalerami mogił żołnierzy polskich i radzieckich. W starej części nekropolii znajdują się groby i pomniki słynnych szczecinian, m.in. projektantów cmentarza - Wilhelma Meyera Schwartau i Georga Hanniga, słynnego nadburmistrza Szczecina Hermanna Hackera, historyka i konserwatora zabytków Hugona Lemcke. W spisie konserwatora zabytków ujęto 34 poniemieckie nagrobki. Na cmentarzu powstały oryginalne obiekty sztuki nagrobnej, projektowane przez artystów. Zachowały się bardzo nieliczne nagrobki poniemieckie. W okresie II wojny na szczecińskiej nekropolii pochowano zwłoki tysięcy ofiar nalotów bombowych na miasto. Po 1945 r. polskie pochówki przeprowadzano na terenach wolnych, potem stopniowo likwidowano kwatery starsze. W strukturę cmentarza włączono dawny cmentarz garnizonowy i tereny wojskowe.