Misją projektu jest popularyzacja i promocja sztuki tańca, a zwłaszcza jej najnowszych awangardowych trendów (choreografia konceptualna, performance art, body art, zjawisk z pogranicza sztuk wizualnych i performatywnych) oraz wspieranie rozwoju młodej polskiej choreografii poprzez stworzenie regularnej ?przestrzeni kreacji? - miejsca prób i produkcji oryginalnych spektakli oraz wymiany doświadczeń między artystami różnych krajów. Stąd poza regularnymi prezentacjami spektakli, w programie szczególną wagę przywiązuje się do wspierania rozwoju młodych polskich profesjonalistów. Poprzez stworzony w 2006 roku program rezydencyjny (SOLO PROJEKT) czy serię artystycznych treningów z uznanymi choreografami z zagranicy (coachingi) Kulczyk Foundation pragnie bowiem zachęcać młodych twórców (zwłaszcza tych, których zainteresowania wychodzą poza tradycyjnie rozumiany ?teatr tańca?) do poszukiwań własnego artystycznego języka i nowych środków cielesnej ekspresji eksponując przy tym potrzebę ciągłej refleksji nad sztuką tańca i jego redefinicji. Na program zeszłorocznej edycji festiwalu złożyły się prezentacje światowej sławy artystów europejskich wyznaczających swoją praca najnowsze trendy w sztuce tańca (Xavier le Roy, Boris Charmatz, Willi Dorner) oraz artystów młodego pokolenia szturmem zdobywających europejskie sceny (Simone Aughterlony, New Art Club) i, zgodnie z potrzebą popularyzatorską, także obiecujących artystów polskich. Respektując (teatralny) charakter maltańskiej imprezy, reprezentowane były różne gatunki w obrębie zjawisk tanecznych ? od teatru tańca (Anoukvandijk dc, towarzystwo gimnastyczne) poprzez spektakle z pogranicza kilku form scenicznych (New Art Club, Simone Aughterlony, Teatr Bretoncaffe) i choreografię konceptualną (Dorner, Charmatz, Aughterlony) aż do form zdawałoby się (zwłaszcza w Polsce) radykalnych jak spektakl-wykład Xaviera Le Roy zwracający uwagę na niezwykle istotną dziś teoretyczną refleksję i przede wszystkim auto-refleksję współczesnych choreografów - refleksję będącą jednocześnie motywem przewodnim łączącym ze sobą poszczególne produkcje. W browarnianym Studio artyści różnych tanecznych dziedzin na wiele sposobów dyskutowali swoją własną sztukę prowokując tym samym szerszą rozmowę i refleksję nad stanem i przyszłością współczesnego tańca ? nad tym, co stanowi również główny punkt zainteresowania całorocznych wielopoziomowych działań w Starym Browarze. Program prezentujący zarówno artystów polskich jak i zagranicznych skłaniał do porównań i konfrontacji rodzimych osiągnięć z mistrzowskim poziomem spektakli zagranicznych gości. Emocje towarzyszące zwłaszcza bardziej radykalnym propozycjom (Xaviera le Roy czy Borisa Charmatza) potwierdziły potrzebę do poznania najnowszych osiągnięć światowej choreografii by móc w Polsce kompetentnie umiejscawiać spektakle w odpowiednich kontekstach i historycznej perspektywie oraz być dla artystów w pełni świadomym i gotowym do dyskusji widzem-partnerem. Sukces ubiegłorocznego programu Stary Browar Nowy Taniec na Malcie stał się także pośrednio dowodem, że polska publiczność taneczna i teatralna jest jak gotowa i otwarta na spotkanie z awangardowym tańcem, o czym świadczyła stuprocentowa frekwencja podczas wszystkich prezentacji. Tegoroczna edycja Stary Browar Nowy Taniec na Malcie 2007 kontynuując zeszłoroczne założenia proponuje w tym roku festiwalowej publiczności kolejne intensywne spotkanie ze współczesną choreografią dyskutując jednocześnie jej relację do własnej przeszłości i tradycji. Wydarzeniem festiwalu jest (pierwsza w Polsce) wizyta Yvonne Rainer ? legendarnej awangardowej choreografki amerykańskiej, która w latach sześćdziesiątych stała się ikoną i ideologiem post modern dance ? tanecznej rewolucji, która raz na zawsze zmieniła oblicze współczesnego tańca i wyznaczyła późniejsze kierunki jego rozwoju prowadząc w prostej linii do dzisiejszej choreografii konceptualnej. Rainer i jej rówieśnicy (Steve Paxton, Trisha Brown, David Gordon i in.) wyprowadzając taniec z sal teatralnych, negując jakąkolwiek technikę, gloryfikując (każde) ciało w ruchu i uznając je za wystarczający powód i sens tańca, otwierając się na problemy społeczne i polityczne, i przede wszystkim na teoretyczne rozważania nad samym ruchem i spektaklem, otworzyli tym samym nieograniczone pole dla wszelkich eksperymentów tanecznych, a doświadczenia tamtego okresu (lub ich wpływy) odnaleźć można w pracy każdego ze współczesnych artystów (od Piny Bausch po Xaviera Le Roy) i na każdej prawie światowej scenie, o zawrotnej karierze improwizacji (zwłaszcza kontaktowej, ?wymyślonej? przez Paxtona w 1972 roku) nie wspominając. Yvonne Rainer, autorka sławnego NO MANIFESTO i reprezentatywnej dla post modern choreografii TRIO A, otworzy swoim wykładem o l.60 tegoroczny festiwal by potem każdego dnia prezentować publiczności własne rejestracje choreografii, dokumenty o swojej pracy, a wreszcie pełnometrażowe filmy swojego autorstwa, których tworzeniem zajęła się po dziesięciu latach intensywnej pracy choreograficznej. Ta inaugurująca festiwal szczególna choreograficzno-autorska refleksja i spojrzenie wstecz na źródła i istotę jednej z najważniejszych dla tańca epok, a dla Yvonne tym samym na źródła i istotę własnej artystycznej pracy będzie swego rodzaju motywem przewodnim tegorocznego festiwalu rozpiętego pomiędzy historią i współczesnością, tradycją i nowoczesnością, tym co zdawałoby się dobrze już znane i tym, co nowe, choć tak naprawdę często jedynie na nowo odkryte, rozpoznane lub zredefiniowane. Stąd w programie doskonały spektakl Eszter Salamon, węgierskiej choreografki od lat pracującej w Berlinie, która podjęła się próby zrewidowania własnego tanecznego ?dziedzictwa? ? węgierskich ludowych tańców, których uczyła się przez 15 lat by porzucić je na rzecz współczesnej choreografii. W ?Magyar tancok? (26.06) - porywającym spektaklu będącym jednocześnie wykładem, prezentacją tańców i folkowym koncertem ? Eszter z towarzyszeniem swojej rodziny (matki, brata, przyjaciół) pokazuje, jak tradycja wpływa dziś na jej prace jako (konceptualnego) choreografa. Z kolei Jonathan Burrows ? jeden z najlepszych choreografów brytyjskich ? wespół ze swoim wieloletnim kompozytorem Matteo Fargionem ? podejmują próbę zgłębienia zdawałoby się oczywistych i naturalnych związków między muzyką i tańcem. Powstała w ten sposób doskonała trylogia (30.06-01.07), w ramach której artyści arcy-błyskotliwie prezentują związki ruchu i dźwięku oraz wzajemną dyskusję i przenikanie się tych dwóch dziedzin sztuki. Inną formą refleksji na tańcem będą z kolei unikatowe wieczory improwizacji ? ?Randki w ciemno? (25-27.06) ? jednego z najlepszych w Europie choreografów-improwizatorów Michaela Schumachera z polskimi muzykami (Dominikiem Strycharskim, Mikołajem Trzaską oraz braćmi Oleś). Trzy wieczory w trzech różnych miejscach Starego Browaru eksponują wszystko to, co ekscytujące (bo niepowtarzalne) i zaskakujące w sztuce improwizacji i tzw. real-time compsition, będąc jednocześnie apoteozą inteligentnego ciała w ruchu dialogującego zarówno z ?zadanym? otoczeniem, jak i innym artystą-muzykiem. Uzupełnieniem programu będą spektakle, które choć bardziej tradycyjne w formie (teatr tańca) w treści nawiązują do zaangażowania społecznego, jakie po raz pierwszy zawitało do tańca w l.60. Doskonałe spektakle Philippa Blancharda i Gemmy Higginbotham (uznanej przez prestiżowy magazyn Ballettanz International za jedną z najbardziej dziś obiecujących osobowości choreograficznych w Europie) czy Andre Gingrasa opowidają o społeczeństwie w mikro- (Blanchard/Higginbotham, 28.06, czy także doskonałe solo Palle Dyrvalla 30.06) i makroskali (Hypertopia Gingrasa, 29.06) pokazując że taniec może być doskonałym narzędziem opowiadania o otaczającej nas współczesnej (także politycznej) rzeczywistości. Bardzo ważnym novum w ramach tegorocznego festiwalu będą imprezy towarzyszące programowi zwracające także uwagę na aktywność artystów tańca na polu wielu różnych dziedzin sztuki i fascynację artystów innych dziedzin sztuki tańcem. Oprócz coachingu dla zawodowych tancerzy i choreografów, który poprowadzi Palle Dyrvall (choreograf-performer pracujący m.in. z Alainem Platelem i Janem Fabre), zapraszamy gorąco na wystawę Stopy współczesnych choreografów autorstwa Lisy Rastl, której pomysłodawcą był dobrze znany polskiej publiczności (choćby z zeszłorocznych prezentacji) wiedeński choreograf Willi Dorner oraz na interaktywną (rewidującą zwyczajowe przekonania o elitarności tańca współczesnego) instalację szwajcarskich artystek z kolektywu PAK pod przewrotnym i prowokacyjnym tytułem Czy pasujesz do Starego Browaru? Odpowiedzi na to pytanie każdy może poszukać sam każdego dnia odwiedzając Stary Browar podczas tegorocznego NOWEGO TAŃCA NA MALCIE. Gorąco zapraszamy! Joanna Leśnierowska Tekst pochodzi z portalu: