Jarmarki czyli targi doroczne (niem. Jahr ? rok i Markt ? targ) odbywają się w Polsce od średniowiecza. Ustanawiano je przywilejem, który gwarantował swobodną wymianę towarów, bezpieczeństwo i nienaruszalność mienia kupcom. Miasto musiało stworzyć odpowiednie warunki do handlu ? zabezpieczyć porządek, wyznaczyć plac handlowy, kontrolować ceny, wagi i miary. Podczas normalnych targów miejskich prym wiodły cechy zazdrośnie strzegące swych monopolów, a handel ograniczał się do jatek chlebowych, sukienniczych, szewskich, kramarskich, handlu śledziami i solą. W czasie jarmarku następował za to istny boom handlowy. Na targ ściągali wszyscy, którzy mogli coś sprzedać. W efekcie pojawiały się w dużym wyborze także produkty rolnych, wyroby przemysłu domowego, jak: wyroby włókiennicze, garncarskie, bednarskie, stolarskie, powroźnicze, koszykarskie, sitarskie i inne. Jarmarki odbywały się kilka razy do roku, czasami raz do roku. Przeważnie związane były ze świętami kościelnymi. Np. Jarmark Świętojański odbywał się w średniowiecznym Poznaniu z okazji świętego Jana (24 czerwca) i stąd jego nazwa. Był najważniejszym targiem spośród wszystkich innych dorocznych targów. Podobnie rzecz się miała z Gdańskiem i słynnym Jarmarkiem Dominikańskim. Jarmark to jednak nie tylko handel, ale i zabawa. Rynek na czas targu stawał się centrum życia kulturalnego i społecznego. Nie brakowało występów wędrownych kuglarzy, zabawiających tłum swymi sztuczkami, nabożne pieśni śpiewali żebracy, a gawędziarze opowiadali poznaniakom historie z całego świata. Wraz z rozwojem handlu ranga jarmarku malała, a w XIX wieku imprezy w zasadzie straciły racje bytu. Tradycje organizowania dorocznych targów przywrócono w Poznaniu w 1975 roku. Jan Mazurczak Tekst pochodzi z portalu: