Lech Falandysz

Lech Falandysz ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim w 1965 roku. Po uzyskaniu tytułu magistra pozostał na uczelni, gdzie pracował w Zakładzie Prawa Karnego.

W 1971 roku obronił pracę doktorską, a jego badania koncentrowały się na wiktymologii, czyli roli ofiary w przestępstwie. Był autorem pierwszych w Polsce monografii poświęconych temu tematowi.

Uzyskał habilitację w 1981 roku, a w 1991 r. został profesorem nadzwyczajnym na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. Jego specjalizacja obejmowała prawo karne, a także działalność w różnych instytucjach związanych z wymiarem sprawiedliwości. Zajmował się też badaniami nad nieposłuszeństwem obywatelskim. 

W latach 90-tych XX wieku kierował Zakładem Kryminalistyki na Uniwersytecie Warszawskim oraz był dyrektorem Instytutu Wymiaru Sprawiedliwości przy Ministerstwie Sprawiedliwości.

Lech Falandysz był od 1980 rokuczłonkiem NSZZ "Solidarność", współpracował z innymi liderami ruchu. Po wprowadzeniu w 1981 r. stanu wojennego, wystąpił z Stronnictwa Demokratycznego i zaangażował się w działalność Komitetu Helsińskiego, który monitorował przestrzeganie praw człowieka w Polsce.

Brał udział w obradach Okrągłego Stołu jako przedstawiciel opozycji.

W przeddzień wyborów parlamentarnych w 1991 roku Falandysz dołączył do proprezydenckiej partii "Victoria", która wspierała Lecha Wałęsę.

Jego działalność polityczna była związana z promowaniem reform prawnych oraz wspieraniem działań mających na celu umocnienie demokracji w Polsce.

W 1991 r. został ministrem w Kancelarii Prezydenta RP, najpierw w randze sekretarza stanu. Był zastępcą szefa Kancelarii Prezydenta podczas kadencji Lecha Wałęsy.

O Lechu Falandyszu zrobiło się głośno, gdy próbował uzasadnić odwołanie przez prezydenta z KRRiT dwóch "swoich" członków: Marka Markiewicza i Macieja Iłowieckiego. Takie działanie zostało nazwane "falandyzacją prawa". 

15 lutego 1995 r. Lech Falandysz złożył dymisję z zajmowanego w Kancelarii Prezydenta stanowiska. Swą decyzję uzasadnił tym, że niemożliwa jest jego dalsza współpraca z szefem gabinetu prezydenta, Mieczysławem Wachowskim.

Po odejściu z Kancelarii Prezydenta Lech Falandysz kontynuował swoją karierę prawniczą i naukową, pozostając aktywnym uczestnikiem debaty publicznej aż do swojej śmierci w 2003 roku.

Lech Falandysz został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2002 r.).

Lech Falandysz był żonaty z Barbarą Boboli-Falandysz (1959-2015), prawniczką i mediatorką, która zmarła na chorobę nowotworową. Mieli czworo dzieci. 

Lech Falandysz zmarł na raka trzustki.