Józef Wybicki

Józef Wybicki początkowo uczył się u stryja, proboszcza w Skarszewach (woj. pomorskie). Następnie uczęszczał do Kolegium Jezuickiego w Starych Szkotach pod Gdańskiem.

Studiował prawo i ekonomię na Uniwersytecie w Leydzie w Holandii. Jako młody człowiek rozpoczął praktykę prawniczą w Poznaniu.

Józef Wybicki karierę polityczną rozpoczął jako dwudziestolatek, zostając posłem ziemi pomorskiej. Występował przeciwko ingerencji Rosji w sprawy Rzeczypospolitej i włączył się w działania Konfederacji Barskiej.  

W latach 70. XVIII wieku współpracował z Andrzejem Zamoyskim nad reformą prawa, będąc autorem "Listów patriotycznych".

Podczas Sejmu Wielkiego Józef Wybicki popierał stronnictwo patriotyczne, a w czasie insurekcji kościuszkowskiej działał jako komisarz cywilny w armii gen. Dąbrowskiego.

W późniejszych latach pracował dla Księstwa Warszawskiego jako senator-wojewoda i pełnił funkcję prezesa Sądu Najwyższego w Królestwie Kongresowym. Jówzef Wybicki współpracował także z Komisją Edukacji Narodowej i był członkiem Towarzystwa do Ksiąg Elementarnych.

W lipcu 1797 roku w Reggio Emilia we Włoszech, podczas pobytu wśród Legionów Polskich, Józef Wybicki napisał "Pieśń Legionów Polskich we Włoszech", znaną dziś jako Mazurek Dąbrowskiego. 

Pieśń, która miała zagrzewać żołnierzy do walki o niepodległość, od 1926 roku oficjalnie pełni funkcję polskiego hymnu narodowego.

Józef Wybicki był dwukrotnie żonaty. Pierwszą żoną Józefa Wybickiego była Kunegunda Drwęska - ich związek trwał dwa i pół roku - został zakończony śmiercią Kunegundy podczas ciąży.

Po jej śmierci Józef Wybicki wycofał się z życia publicznego na pewien czas i osiadł w Poznaniu. Z drugą żoną, Esterą Wierusz-Kowalską, zakupił majątek w Manieczkach (woj. wielkopolskie), gdzie prowadził życie ziemianina i kontynuował twórczość literacką. Para doczekała się trojga dzieci: Teresy (urodzona w 1782 roku), Łukasza (1785) i Józefa (1787).

Józef Wybicki zmarł 10 marca 1822 roku w Manieczkach. Początkowo pochowany został przy kościele w pobliskiej Brodnicy.

W 1923 roku jego prochy przeniesiono do Krypty Zasłużonych przy kościele św. Wojciecha w Poznaniu - miejsca spoczynku wielu wybitnych Polaków.