Alfred Nobel

Alfred Nobel pobierał nauki u prywatnych nauczycieli. W wieku 17 lat potrafił mówić w pięciu językach. 

W 1850 r. rozpoczął studia chemiczne w Paryżu. Zdobywał też doświadczenie pod okiem Johna Ericssona w Stanach Zjednoczonych. 

W 1862 r. Alfred Nobel otworzył fabrykę nitrogliceryny, rozpoczynając swoje eksperymenty z materiałami wybuchowymi. Rok później wynalazł pierwszy detonator, drewnianą wtyczkę z niewielką ilością czarnego prochu, która po umieszczeniu w metalowym pojemniku z nitrogliceryną umożliwiała przeprowadzanie kontrolowanych wybuchów.

Udoskonalając ten wynalazek, Alfred Nobel zastąpił czarny proch piorunianem rtęci, a wkrótce odkrył, że ziemia okrzemkowa pochłania nitroglicerynę, co następnie znacznie zwiększyło bezpieczeństwo detonacji. 

W 1867 r. Alfred Nobel wynalazł dynamit, a następnie w latach 70. i 80. XIX wieku stworzył sieć fabryk dynamitu w Europie. W 1875 r. opracował żelatynę wybuchową, a w 1887 r. - balistyt. 

Alfred Nobel angażował się również w rozwój technologii. Pracował nad bateriami, żarówkami, telefonem, fonografem, a także nad tworzywami sztucznymi, farbami, lakierami i kamieniami syntetycznym. Zarejestrował 355 patentów. 

Alfred Nobel został członkiem Instytutu Królewskiego w Londynie, Towarzystwa Inżynierów Cywilnych w Paryżu i Szwedzkiej Królewskiej Akademii Nauk w Sztokholmie. Uniwersytet w Uppsali przyznał mu doktorat honoris causa. 

Po śmierci jego brata omyłkowo opublikowano nekrolog, w którym nazwano Alfreda Nobla "kupcem śmierci". To mogło skłonić go do zapisania swojego majątku na cele funduszu, którego zadaniem było wręczanie nagród za osiągnięcia przynoszące korzyści ludzkości. W testamencie sporządzonym w 1895 r. Alfred Nobel przeznaczył ponad 30 milionów koron szwedzkich na fundusz, z którego dochody miały być co roku rozdawane w formie pięciu nagród za wybitne dokonania w dziedzinach fizyki, chemii, medycyny lub fizjologii, literatury oraz działań na rzecz pokoju. 

Dziś te wyróżnienia, znane jako Nagrody Nobla, wręczane są 10 grudnia, w rocznicę śmierci fundatora. 

W 1900 r. Ragnar Sohlman i Rudolf Liljeqvist, wykonawcy testamentu, założyli Fundację Nobla, która zarządza majątkiem Alfreda Nobla. 

Alfred Nobel zmarł 10 grudnia 1896 r. w wyniku udaru mózgu w swoim domu w San Remo (Włochy). Został pochowany na cmentarzu Norra begravningsplatsen w regionie sztokholmskim w mieście Solna.

Alfred Nobel mieszkał w Sztokholmie, a następnie w Petersburgu, gdzie jego ojciec prowadził fabrykę. W dorosłym życiu podróżował między swoimi rezydencjami m.in. w Paryżu i San Remo. Był agnostykiem, a pod koniec życia został ateistą. Często miał okresy depresji.

Alfred Nobel nie ożenił się ani nie miał dzieci. 

Był w związku z wiedeńską kwiaciarką Sofie Hess, przyjaźnił się z austriacką działaczką pacyfistyczną Berthą von Suttner. 

Alfred Nobel w tajemnicy pisał wiersze i dramaty. Interesował się literaturą piękną.