Uczestnicy pogrzebu odprowadzili zmarłego do grobu, idąc za trumną w żałobnej procesji z kościoła seminaryjnego św. Michała do katedry. Koncelebrze mszy świętej pogrzebowej w bazylice katedralnej przewodniczył były metropolita krakowski, kardynał Franciszek Macharski. Bp Edward Materski - emerytowany ordynariusz radomski - wygłosił kazanie, w którym wspominał 53 lata eucharystycznej posługi kapłańskiej zmarłego i 22 lata jego posługiwania biskupiego. - Żywimy nadzieję, że tak gorliwe celebrowanie "zadatku przyszłej chwały" jest dziś uczestnictwem w ofierze niebiańskiej Chrystusa - powiedział do wiernych, którzy wypełnili świątynię. Bp Materski podkreślił, że zmarły sufragan pozostawał w jedności z Chrystusem przez wiarę, nadzieję i miłość. - Wiara była dla niego podstawą wszelkiego dobra, nadzieja - i ta dotycząca spraw chwilowych, i ta wielka nadzieja zbawienia - była szczególnie ożywiana, a - miłość, która jest treścią wiecznej chwały - trwa - mówił biskup-senior. Ks. Marian Zimałek przyjął sakrę biskupią w 1987 roku. Słowa "Spem alere (ożywiać nadzieję) obrał jako pasterską dewizę. Przez pięć lat był sufraganem w diecezji sandomiersko-radomskiej. W marcu i kwietniu 1992 roku pełnił obowiązki administratora apostolskiego diecezji sandomierskiej. Jako biskup pomocniczy posługiwał w tej diecezji do grudnia 2007 roku. Zmarł w wieku 77 lat. W strukturach Konferencji Episkopatu Polski był członkiem komisji dla rewizji kodeksu prawa kanonicznego oraz zespołu przygotowującego koncepcję II Polskiego Synodu Plenarnego. Należał też do komisji prawnej KEP oraz do komisji ds. instytutów życia konsekrowanego i stowarzyszeń życia apostolskiego. Bp Marian Zimałek urodził się w Makowie koło Skaryszewa na Mazowszu. Po studiach seminaryjnych w Sandomierzu otrzymał w 1955 roku święcenia kapłańskie. Będąc księdzem studiował prawo kanoniczne na KUL, gdzie uzyskał doktorat. W 1972 roku został profesorem, później wicerektorem, a następnie rektorem Wyższego Seminarium Duchownego w Sandomierzu. Był również notariuszem sądu biskupiego, prefektem młodzieży, kanonikiem gremialnym sandomierskiej kapituły katedralnej, konsultorem Trybunału Prymasowskiego, a także członkiem diecezjalnej rady kapłańskiej i kolegium konsultorów. Wśród diecezjan miał opinię wielkiego miłośnika i piewcy Sandomierza. Posiadał honorowe obywatelstwo tego miasta i tytuł Sandomierzanina Roku 2003.