Adwent obejmuje cztery niedziele przed Bożym Narodzeniem i jest radosnym oczekiwaniem na przyjście Chrystusa. Kończy się wigilią Bożego Narodzenia. Wraz z pierwszą niedzielą adwentu, wszyscy chrześcijanie, oprócz Kościołów prawosławnych, obchodzących początek roku 1 września, rozpoczynają rok liturgiczny. Nazwa "adwent" pochodzi od łacińskiego słowa "adventus" oznaczającego przyjście, nadejście króla. Wierni przeżywają ten czas rozmyślając nie tylko o narodzinach Syna Bożego, lecz także o powtórnym jego przyjściu w dniu Sądu Ostatecznego. Polską tradycją adwentu jest msza święta wotywna, zwana roratami, odprawiana przed świtem. Jej początki sięgają czasów Bolesława Wstydliwego. Regionalnym zwyczajem istniejącym na Podlasiu i Mazowszu, do którego obecnie powraca się w niektórych wsiach, jest "otrąbywanie adwentu". Rano i wieczorem chłopcy lub mężczyźni grają na ligawkach, czyli drewnianych instrumentach, których używa się tylko podczas rorat. W ostatnich latach w Polsce coraz bardziej popularny staje się adwentowy kalendarz, a także wieniec, oba przypominające o świętach Bożego Narodzenia. Kalendarz ma tylko 24 dni i kończy się przed świętami. Z kolei wieniec ma symboliczne znaczenie, igliwie oznacza świąteczną choinkę, cztery świeczki - kolejne tygodnie adwentu. W Kościele podczas adwentu szaty liturgiczne mają kolor fioletowy, z wyjątkiem trzeciej niedzieli, nazwanej "Gaudete" od łacińskiego słowa "Radujcie się". Wtedy to kapłani mogą włożyć różowy ornat. Tego dnia w Rzymie papież błogosławi figurki Dzieciątka Jezus, które na Plac Świętego Piotra tradycyjnie przynoszą rzymskie dzieci.