Gromnice zapalane w kościołach symbolizują światło Chrystusa - wyjaśnia ksiądz Bogdan Bartołd, proboszcz parafii archikatedralnej św. Jana Chrzciciela w Warszawie. Jak zaznacza, światłość jest nawiązaniem do słów starca Symeona wypowiedzianych w Świątyni Jerozolimskiej podczas wniesienia do niej Dzieciątka Jezus: "Światłość na oświecenie pogan i na chwałę Izraela". Ksiądz Bartołd dodaje, że prawdziwą światłością chroniącą od zła jest właśnie Chrystus. Etnograf Patryk Pawlaczyk z Państwowego Muzeum Etnograficznego wyjaśnia, że w polskiej tradycji ludowej świece gromniczne odgrywały ważną rolę. Przyniesione do domu chroniły jego mieszkańców od zagrożeń i chorób. Jak dodaje, od chorób chronić miało opalanie włosów przyniesioną z kościoła gromnicą, a także połykanie jej dymu. Patryk Pawlaczyk zaznacza, że gromnice, jak sama nazwa wskazuje, chroniły od gromów. W tym celu zapalone świece stawiano podczas burzy w oknach domów. Etnograf dodaje, że święto Matki Boskej Gromnicznej to ludowych wierzeniach również czas aktywności leśnych drapieżników, zwłaszcza wilków. Dlatego Matkę Boską Gromniczną ukazywano na obrazach ze świecą, jako obłaskawiającą wilki. Etnograf dodaje, że święto Matki Boskiej Gromnicznej to w ludowym kalendarzu połowa zimy. Jak wyjaśnia, na polskich wsiach wierzono, że właśnie tego dnia niedźwiedzie przewracają się na drugi bok podczas zimowego snu. Świece gromniczne zapala się również przy udzielaniu niektórych sakramentów, jak chrzest lub bierzmowanie, podczas błogosławieństw i ceremonii liturgicznych. Święto Ofiarowania obchodzono już w IV wieku w Jerozolimie. Święcenie gromnic i procesje na stałe weszły do tradycji Kościoła na przełomie IX i X wieku.