22 maja Kościół obchodzi ważne święto. W tle niezwykła postać

Św. Rita nazywana "świętą od rzeczy niemożliwych", pozostaje dla wiernych symbolem siły, przebaczenia i niezłomnego zawierzenia Bogu - nawet wtedy, gdy wszystko wokół zdaje się mówić, że nie ma już nadziei.

Św. Rita urodziła się w II poł. XIV w. w małej włoskiej wiosce Rocca-Porena, niedaleko Asyżu, jako Margarita. Od najmłodszych lat odznaczała się wyjątkową wrażliwością duchową.

Jej największym pragnieniem było wstąpienie do klasztoru, jednak z woli rodziców została wydana za mąż. Jej mąż, Paolo Mancini, był człowiekiem porywczym i gwałtownym. Rita cierpliwie znosiła wiele trudności w swoim małżeństwie. Niestety, Paolo został zamordowany, a ich dwóch synów, kierowanych pragnieniem zemsty, planowało pomścić śmierć ojca.

Rita modliła się żarliwie, aby Bóg nie dopuścił do kolejnego rozlewu krwi. Tak się stało, jednak jej synowie nie dokonali zemsty tylko dlatego, że obaj zmarli w młodym wieku.

Osamotniona, z sercem przepełnionym bólem, Rita w końcu spełniła swoje młodzieńcze marzenie i została przyjęta do klasztoru augustianek w Cascii. Tam spędziła ponad czterdzieści lat, w surowej ascezie, nieustannej modlitwie, służbie bliźnim i medytacji Męki Pańskiej.

Św. Rita otrzymała niezwykły dar: podczas modlitwy przed wizerunkiem Ukrzyżowanego Chrystusa została naznaczona stygmatem - głęboką raną na czole, przypominającą cierń z korony cierniowej Jezusa.

Rana ta nie tylko przysparzała jej fizycznego bólu, ale także izolowała ją od wspólnoty.

Rita znosiła to cierpienie z heroiczną pokorą, ofiarując wszystko za nawrócenie grzeszników i pojednanie ludzi z Bogiem. Jej cierpliwość, pogodzenie się z wolą Bożą i głęboka duchowość sprawiły, że stała się żywym przykładem świętości.

Św. Rita miała mieć widzenie, podczas którego zobaczyła Chrystusa, który zdradził jej dzień śmierci, który miał nadejść już niebawem. Zmarła 22 maja 1457 r., a jej ciało nie uległo rozpadowi.

Jednym z najbardziej znanych cudów związanych ze św. Ritą jest historia róży. Pod koniec życia, przykuta do łóżka, pełna bólu, poprosiła odwiedzającą ją krewną o przyniesienie róży z ogrodu rodzinnego. Była jednak głęboka zima, śnieg pokrywał ziemię. Mimo to, w ogrodzie zakwitła jedna, jedyna róża, którą przyniesiono świętej.

Dlatego właśnie róża stała się symbolem św. Rity - znakiem nadziei, życia i cudu w najbardziej nieoczekiwanych okolicznościach. W dzień jej wspomnienia święci się róże, prosząc za jej wstawiennictwem o łaski i cuda.

Św. Rita uczy, że żadna sytuacja nie jest całkowicie beznadziejna, jeśli zawierzymy się Bogu. Współczesny człowiek, zmagający się z problemami rodzinnymi, kryzysami małżeńskimi, chorobami czy rozpaczą może odnaleźć w jej historii pocieszenie i odwagę.

Rita przypomina, że największe cuda rodzą się z cierpliwości, wytrwałej modlitwy i gotowości do przebaczenia.

Jej kult rozprzestrzenił się na całym świecie - od Włoch, poprzez Amerykę Łacińską, aż po Polskę. W wielu parafiach 22 maja, ale także 22. dnia każdego miesiąca, odprawiane są specjalne msze, nowenny i procesje z różami.

Ludzie przynoszą swoje "sprawy beznadziejne", ufając, że św. Rita wyprosi dla nich potrzebne łaski.

Modlitwa do św. Rity to prawdziwa broń duchowa - tak nazywają tę modlitwę wierni, którzy doświadczyli łask płynących od św. Rity.

"Święta Rito, patronko spraw trudnych i beznadziejnych, wstaw się za mną w mojej potrzebie (tu wymień swoją intencję). Proszę Cię, pomocnico strapionych, o Twoją mocną modlitwę przed tronem Boga, aby moje prośby zostały wysłuchane. Święta Rito, módl się za mną i przynieś mi ulgę w moich troskach".