Tak w 1978 r. pisał o dr Wandzie Błeńskiej jezuita śp. o. Czesław Białek, zafascynowany jej postacią znakomity znawca zagadnień misjologicznych. Nie on jeden podziwiał też jej "entuzjazm, pogodę ducha, nadzwyczajną pracowitość i wyjątkowe podejście do chorych", podkreślając jednocześnie skromność i niechęć do rozgłosu. Jednak nie sposób nie mówić o osobie, która czyni tyle dobra. Tym bardziej że Wanda Błeńska, lekarka i misjonarka, która ponad 40 lat spędziła, lecząc chorych na trąd w Ugandzie, obchodzi właśnie (30 października) setne urodziny. Jubilatka pomimo swojego wieku imponuje wspaniałą kondycją i wprost promieniuje pogodą ducha. Dobrze wiedzą o tym ci, którzy spotykają ją na ulicach jej rodzinnego Poznania, czy też ci, którzy odwiedzają ją w jej mieszkaniu... Podziwiam jej siłę wiary i pogodę ducha - Doktor Wandę Błeńską pierwszy raz zobaczyłam w połowie lat 80. na Mszy św. w Łodzi k. Stęszewa. Proboszczem był tam wtedy ks. Ambroży Andrzejak. Już wtedy, będąc pod ogromnym wrażeniem jej osoby, chciałam do niej podejść, o coś zapytać, ale wydawała mi się tak wielka, nieosiągalna, że niestety zabrakło mi odwagi - opowiada dr Barbara Skoryna-Karcz, obecnie lekarz w Klinice Chorób Tropikalnych i Pasożytniczych w Szpitalu Klinicznym nr 2 w Poznaniu, wówczas świeżo upieczona absolwentka Akademii Medycznej. Na szczęście - jak dziś przyznaje pani Barbara, to Wanda Błeńska "przyszła" do niej. - Na początku lat 90. pani doktor wróciła do Polski, była bowiem chora na malarię, i kiedy trafiła do naszej kliniki, położono ją na mojej sali. Wtedy dopiero mogłam ją poznać. Okazała się wspaniałą, bardzo skromną i serdeczną osobą. A nasza znajomość z czasem przerodziła się w ogromną przyjaźń - mówi pani Barbara, która w latach 1993-2003 prowadziła z dr Wandą Błeńską wykłady dla przyszłych misjonarzy w Centrum Formacji Misyjnej w Warszawie. - Ten okres wspominam wspaniale. Przyjeżdżałyśmy zazwyczaj dzień wcześniej wieczorem, miałyśmy więc wiele czasu na rozmowy, także z misjonarzami. A dr Wanda Błeńska, również podczas wykładów, potrafiła opowiadać niezwykle ciekawie, barwnie i z poczuciem humoru - wspomina. U dr Wandy Błeńskiej podziwia przede wszystkim siłę wiary, pogodę ducha i pozytywne nastawienie do życia, nawet w trudnych sytuacjach. - Była i wciąż jest młoda duchem, więc nawet nie odczuwam różnicy wieku, jaka jest między nami. Traktujemy ją jak członka naszej rodziny, u nas spędza też święta - wyznaje pani Barbara. Nazywano ją po prostu mamą - Po raz pierwszy przeczytałem o dr Wandzie Błeńskiej w 1957 r. w "Przewodniku Katolickim". A spotkać ją i słuchać jej wspaniałych opowieści o pracy na misjach miałem okazję w 1961 r., kiedy odwiedziła Arcybiskupie Seminarium Duchowne w Poznaniu. Wówczas też w jakiś sposób "zaraziła" mnie tym tematem. Zafascynowała mnie jej osobowość i bezinteresowna praca na misjach - opowiada ks. dr Ambroży Andrzejak, misjolog, autor wielu artykułów o "Matce Trędowatych" z Buluby. Wspomina też spotkania z misjonarką w latach 70. Kiedy bowiem przyjeżdżała do Polski, zawsze odwiedzała ks. prałata Czesława Pawlaczyka, przewodniczącego Archidiecezjalnej Komisji Misyjnej, w której prace zaangażowany był też ks. Andrzejak. - Wówczas, a także później, często woziłem ją samochodem w różne części Polski. Gdy w 1981 r. wyjechałem do Afryki, a ona była w tym czasie w Polsce, udostępniła mi swoje mieszkanie w Bulubie. To ona rozpoznała u mnie malarię, gdy w 1989 r. wróciłem z Kamerunu. Myślę, że uratowała mi życie - przyznaje kapłan. Ks. Ambroży pamięta, że w Ugandzie Wandę Błeńską nazywano po prostu mamą. Zaznacza przy tym, że jest ona osobą bardzo skromną i cierpliwą i wręcz promieniuje radością. I co najważniejsze - jest też człowiekiem wielkiej wiary i modlitwy. Drobna ciałem, ale wielka duchem, a źródłem tej wielkości jest zapewne codzienna modlitwa i pełny udział we Mszy św. Tak było, jak zaświadczają jej współpracownicy, w Afryce i tak jest też dzisiaj, kiedy często w dni powszednie można ją spotkać w południe na Mszy św. u dominikanów w Poznaniu - podkreśla ks. Andrzejak. Zmieniła moje życie - Dr Wandę Błeńską spotkałam w 1991 r., po moich pierwszych trzech latach pracy w Kamerunie. Wróciłam wówczas do Polski z poważnym schorzeniem i moja dalsza praca misyjna stała pod znakiem zapytania. Lekarze mieli bowiem co do tego różne opinie - opowiada misjonarka świecka Alicja Kajak. - Będąc na rozdrożu, udałam się do dr Wandy Błeńskiej przebywającej wówczas w kraju. Ona rozumiała, co czułam, mając powołanie misyjne i wielkie pragnienie powrotu na misje. Spojrzała na mnie z uśmiechem i powiedziała zdecydowanie jedno słowo: "Jedź!". Ta opinia, oprócz badań lekarskich, przekonała moich przełożonych z Instytutu Misyjnego Laikatu w Warszawie. Dzięki niej mogłam więc spędzić kolejne 12 lat na misjach. Jak przyznaje pani Alicja, z dr Wandą Błeńską spotykały się jeszcze wielokrotnie już w Polsce, jednak dopiero niedawno jedno z tych spotkań po raz kolejny zaważyło na dalszych losach misjonarki.