Osetyjczycy bardzo późno przywędrowali na Kaukaz Północny, pojawili się tam dopiero w XIII w. Na drugą stronę gór, do dzisiejszej Osetii Południowej, trafili jeszcze później, zaczęli się tam osiedlać w XIX w. Ta zwłoka działa na ich niekorzyść - narody Kaukazu mają wyjątkowo długą pamięć historyczną, podczas każdej wojny strony licytują się, kto był pierwszy i komu w związku z tym należy się sporna ziemia. Nie inaczej było przy okazji trzech wojen gruzińsko-osetyjskich. A z gruzińskiej perspektywy Osetyjczycy są kaukaskimi debiutantami; Gruzini nie ruszają się z miejsca od ponad trzech tysięcy lat, gdy zaczynali budować zręby swej cywilizacji, ludy sarmackie, praprzodkowie Osetyjczyków, koczowały gdzieś między dzisiejszą Polską a stepami Azji Środkowej. Niezrażeni Osetyjczycy odpowiadajš, że sroce spod ogona nie wypadli, szczycą się swoim rodowodem i przewagami przodków. Pierwsze wzmianki o bezpośrednich protoplastach Osetyjczyków, sarmackich Alanach, pojawiają się w I w. n.e. Rzymscy historycy opisywali ich jako zaprawionych w boju pasterzy, którzy wypasali swe konie między Morzem Kaspijskim a Czarnym na żyznych stepach ograniczonych Wołgą i Donem na północy oraz Kaukazem na południu. Alanowie przez kilkaset lat z powodzeniem najeżdżali sąsiednie ziemie, dzięki czemu w III w. o ich istnieniu wiedziano nawet na dworze chińskiego królestwa Wei. Dla bitnych Alanów wielką szansą okazała się wędrówka ludów. W IV w. ze wschodu przybyli Hunowie, sprawcy ogromnej przeprowadzki plemion Wielkiego Stepu do Europy. Hunowie pobili Alanów około 370 r., po czym większość zwyciężonych dołączyła do zwycięzców i ich sprzymierzeńców, germańskich Wandalów. Wspólnie kontynuowali łupieżczy marsz na zachód, przyłożyli rękę do upadku starożytnego Rzymu. Zaledwie w ciągu pół wieku ich zagony zdążyły przewalić się przez całą Europę - w ciągu kilkudziesięciu lat dotarły przez Europę Zachodnią i Gibraltar do Afryki Północnej, skąd rozpłynęły się na wyspy Morza Śródziemnego. Po tym rajdzie w Europie pozostał trwały ślad, odkryty dzięki badaniom genetycznym. Na trasie alańskich podbojów znaleźć można przedstawicieli tzw. haplogrupy G chromosomu Y (na niektórych wyspach Morza śródziemnego to kilkanaście procent mężczyzn). Ma ona azjatyckie korzenie i jest szczególnie rozpowszechniona na Kaukazie, występuje aż u 60 proc. Osetyjczyków. Osetyjczycy są potomkami tych Alanów, którzy nie poszli z Hunami łupić Rzymu. Między IX i XIII w. stworzyli chrześcijańskie królestwo, Alanię. Byli w doskonałych stosunkach z Gruzją, silniejszym sąsiadem zza gór, wspólnie walczyli z wrogami zewnętrznymi, m.in. w 1121 r. wyrzucili Turków Seldżuckich z Kaukazu Południowego. Stoczona wtedy bitwa pod Didgori zapoczątkowała gruziński złoty wiek. Za panowania króla Dawida Budowniczego i jego wnuczki królowej Tamary Gruzja sięgnęła szczytu świetności, a Tamara wzmocniła sojusz z Alanią przez małżeństwo z księciem Dawidem Soslanem.