W uroczystości odsłonięcia ławeczki uczestniczyli bliscy i znajomi artystki, m.in. jej siostrzenica Krystyna Jabłońska-Kwiatkowska, aktorzy Artur Barciś i Marek Barbasiewicz, publicyści Daniel i Agata Passent oraz wielu mieszkańców i turystów. Ceremonię otworzył kompozytor Jerzy Derfel, który wykonał na trąbce utwór "Glory, Glory, Hallelujah". Burmistrz Ustki Jan Olech powiedział podczas uroczystości, że jest dumny z tego, iż Irena Kwiatkowska "na miejsce swoich wakacyjnych wyjazdów zawsze wybierała Ustkę". Artur Barciś wspominając aktorkę wyjawił, że w czasie pierwszego spotkania na scenie Irena Kwiatkowska dała mu następującą radę: "Pamiętaj, musisz mówić głośno i wyraźnie, bo jesteś mały, żeby cię wszyscy słyszeli. Zapamiętałem to sobie i staram się dzięki temu mieć dobrą dykcję". Ławeczka Ireny Kwiatkowskiej nawiązuje kształtem do rozwiniętej taśmy filmowej, z charakterystyczną perforacją na brzegach. Obok siedzącej aktorki są dwa wolne miejsca. Wzruszona siostrzenica artystki Krystyna Jabłońska-Kwiatkowska chwaliła pracę autorów rzeźby, wielkopolskich rzeźbiarzy Piotra Garstki i Piotra Szmyta. - Jest jak żywa. Bardzo mnie wzrusza jej widok i obliguje do tego, żeby stale tu przyjeżdżać i się z nią spotykać - powiedziała Irena Kwiatkowska (1912-2011) była jedną z najbardziej znanych polskich aktorek. Występowała w teatrze, kabaretach i filmach. Studiowała na Wydziale Aktorskim Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej w Warszawie. Zawodu uczyli ją m.in. Aleksander Zelwerowicz i Stefan Jaracz. W 1935 r. trafiła do słynnego w stolicy kabaretu - Cyrulika Warszawskiego - i występowała w rewii "Pod włos". Miała angaże w teatrach w Warszawie, Poznaniu i Katowicach. Podczas okupacji niemieckiej brała udział w tajnych przedstawieniach, współpracując z reżyserami Tadeuszem Byrskim i Leonem Schillerem. Po Powstaniu Warszawskim musiała opuścić miasto. Pieszo z plecakiem, w którym mieścił się cały jej dobytek, dotarła aż do Makowa Podhalańskiego; do Warszawy mogła powrócić dopiero w 1948 r. W listopadzie 1946 roku dołączyła do pierwszego powojennego kabaretu Siedem Kotów w Krakowie prowadzonego najpierw przez Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego, potem przez Mariana Eilego. Od roku 1948 była związana z teatrami stolicy: Klasycznym (1948-1949), Współczesnym (1949-1951), Teatrem Satyryków (1952-1958), Komedią (1958-1960), Syreną (1960-1972), Ludowym (1972-1974), Nowym (1974-1994). Stworzyła ponad sto ról teatralnych. Kwiatkowska była gwiazdą kabaretów: Szpak (1954-1961), Dudek (1964-1974) i telewizyjnego Kabaretu Starszych Panów stworzonego przez Jeremiego Przyborę i Jerzego Wasowskiego. Zagrała w ponad dwudziestu przedstawieniach Teatru Telewizji. Występowała w wielu audycjach Polskiego Radia. Była również znakomitą aktorką filmową. Debiutowała w 1945 r. w filmie Antoniego Bohdziewicza "2x2=4". Widzowie zapamiętali ją przede wszystkim jako Kobietę Pracującą w "Czterdziestolatku" oraz matkę Pawła w serialu telewizyjnym "Wojna domowa"(1965) w reż. Jerzego Gruzy. Miłośnicy seriali mogli ją oglądać również w "Zmiennikach" (1986) w reż. Stanisława Barei. Wystąpiła w komediach muzycznych w reż. Janusza Rzeszewskiego "Hallo Szpicbródka, czyli ostatni występ króla kasiarzy" (1978) i "Lata dwudzieste... lata trzydzieste..." (1983). Pojawiła się też w filmach "Pan Kleks w kosmosie" (1988) Krzysztofa Gradowskiego i "Rozmowy kontrolowane" (1991) Sylwestra Chęcińskiego oraz serialu "Graczykowie" (2000-2001). Za swoje role Irena Kwiatkowska otrzymała wiele nagród. Zmarła 3 marca 2011 r. w Domu Artystów Weteranów Scen Polskich w podwarszawskim Skolimowie. Została pochowana obok męża Bolesława Kielskiego na cywilnym Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.