Dyrektor słupskiego muzeum Mieczysław Jaroszewicz powiedział, że portrety przekazał placówce stryjeczny wnuk Witkacego - Maciej Witkiewicz. - Są to rysowane węglem portrety matki, ojca, ciotki oraz prawdopodobnie dziadka artysty. Prace powstały przed I wojną światową i są dla nas bardzo cenne, bo z tego okresu w zbiorach mamy jedynie portret małżeństwa Solskich (polscy aktorzy - PAP) - powiedział Jaroszewicz. Dyrektor dodał, że witkacowska kolekcja Muzeum Pomorza Środkowego wzbogaciła się również o pierwszy ekslibrys artysty. Pracę, na której przedstawiony został jedne z przyjaciół Witkacego, kupiono niedawno od prywatnego kolekcjonera z Warszawy. Ani nowe portrety w muzealnych zbiorach słupskiej placówki, ani ekslibris nie są na razie eksponowane na wystawie, gdyż - jak wyjaśnił dyrektor Jaroszewicz - wymagają specjalnego przygotowania do publicznej prezentacji. Muzeum Pomorza Środkowego jako jedyne w Polsce ma stała wystawę portretów Witkacego. Prezentowanych jest na niej 130 prac. Stanisław Ignacy Witkiewicz Witkacy (1885 - 1939) był malarzem, fotografem, pisarzem, dramaturgiem i filozofem. W dzieciństwie nie chodził do szkoły. Edukację zapewnił mu ojciec malarz i krytyk sztuki Stanisław Witkiewicz, który sprowadzał do domu wybitnych korepetytorów, często uniwersyteckich profesorów. Maturę Witkacy zdał eksternistycznie w 1903 r. we Lwowie. Później studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. W 1914 r. po jako rysownik i fotograf wziął udział w wyprawie etnograficznej swojego przyjaciela Bronisława Malinowskiego na Wyspy Triobrandzkie. Po powrocie z wyprawy służył w Cesarskiej Gwardii Przybocznej. W czasie bitwy z Austriakami pod Witoneżem został ranny. Przeżył w Rosji Rewolucję Październikową, która wywarła ogromny wpływ na jego pesymistyczną w swojej wymowie twórczość literacką. Pierwsze twórcze próby Witkacy podjął mając 8 lat. Napisał wówczas tzw. dramaty dziecięce "Karaluchy", "Król i złodziej". W 1910 r. zadebiutował powieścią "622 upadki Bunga, czyli demoniczna kobieta". Do najbardziej znanych dzieł literackich należy dramat "Szewcy", społeczno - obyczajowe studium o polskich charakterze narodowym "Niemyte dusze" oraz powieści "Pożegnanie jesieni" i "Nienasycenie". 18 września 1939 r. dzień po wkroczeniu Armii Czerwonej na tereny Polski popełnił samobójstwo w Jeziorach w ówczesnym woj. poleskim.