Zaprezentowane obrazy pochodzą z dwóch serii: "Czarny Śląsk" z lat 1934-1935 i "Centralny Okręg Przemysłowy - reportaż malarski 1938". Obok obrazów olejnych i akwarel na ekspozycji pokazano także około 60 szkiców, na podstawie których w plenerze lub w pracowni powstawały obrazy. Wystawa potrwa do 25 stycznia. - Obie te serie krajobrazów przemysłowych, reportaży malarskich, są wyjątkowe w sztuce polskiej tego czasu, nie mają analogii w sztuce europejskiej. Z obu tych cyklów odnaleziono zaledwie część obrazów, z których wszystkie pokazano na wystawie - powiedziała kurator wystawy Anna Król. Według niej, istnieje możliwość, że w kolekcjach prywatnych znajdują się jeszcze inne prace Rafała Malczewskiego, ale ich właściciele nie zdają sobie sprawy, że pochodzą one z któregoś z tych dwóch cyklów. Stalowowolska ekspozycja może być szansą na odnalezienie kolejnych prac artysty. Cykl "Czarny Śląsk" to efekt podróży artysty po Górnym Śląsku i Śląsku Cieszyńskim w roku 1934. Malczewski zachwycił się Śląskiem jako miejscem magicznym i inspirującym i stworzył kilkadziesiąt prac - obrazów olejnych, akwarel i szkiców, z których większość uległa rozproszeniu podczas II wojny światowej. Zachwyt, zadziwienie i entuzjazm wzbudzała w Rafale Malczewskim także budowa najważniejszej inwestycji II Rzeczypospolitej - Centralnego Okręgu Przemysłowego. Na zlecenie rządu, artysta odwiedził COP w towarzystwie Melchiora Wańkowicza. Owocem tej podróży była seria obrazów, zatytułowana "Centralny Okręg Przemysłowy - reportaż malarski 1938". Powstało wówczas ponad 40 prac - obrazów olejnych i akwarel, będących malarską relacją malarza-dziennikarza. Z serii tej także odnaleziono zaledwie kilkanaście prac. Rafał Malczewski (ur. w 1890 roku w Krakowie, zm. w 1965 w Montrealu) - malarz, pisarz, felietonista, taternik, narciarz, ratownik Tatrzańskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego. Był synem Jacka Malczewskiego. Studiował na Wydziale Filozofii Uniwersytetu Wiedeńskiego. W latach 1915-1939 (z przerwami) mieszkał w Zakopanem, następnie w Brazylii, od 1942 do końca życia w Kanadzie. Był przyjacielem Witkacego, Karola Szymanowskiego, Kornela Makuszyńskiego, Anny i Jarosława Iwaszkiewiczów. W XX-leciu międzywojennym zyskał sławę jako malarz. Prezentował swoje prace na wielu wystawach zbiorowych i indywidualnych, w kraju i zagranicą. Otrzymał specjalną nagrodę prezydenta Mościckiego, złoty laur Polskiej Akademii Literatury, a także złoty medal za obraz "Wiosna w górach" na Wystawie Światowej Sztuki i Techniki w Paryżu w 1937 roku. Malował przede wszystkim krajobrazy. Do mistrzowskich należą akwarelowe widoki z Tatr. Opublikował m.in. tom nowel "Narkotyk gór" (1928), zbiór felietonów "Pępek świata. Wspomnienia o Zakopanem" (1960). Napisał scenariusz do filmu o tematyce tatrzańskiej pt. "Biały ślad". Zaprezentowane na wystawie dzieła pochodzą z Biblioteki Jagiellońskiej w Krakowie, Muzeum w Chorzowie, Muzeum Częstochowskiego, Muzeum im. Jacka Malczewskiego w Radomiu, Muzeów Narodowych w Poznaniu, Szczecinie i Warszawie, Muzeum Śląskiego w Katowicach oraz z kolekcji prywatnych.